„Jak wychować zająca” Chloe Dalton wkrada się w duszę cicho, niczym poranny wiatr przesuwający trawy na łące. Autorka nie nadaje zającowi ludzkich cech ani emocji, unikając automorfizmu w jego zachowaniach. Zwierzę pozostaje sobą: dzikim, niezależnym, nieprzewidywalnym. Każdy jego gest staje się lustrem, w którym odbija się nasza własna wrażliwość, empatia i odpowiedzialność wobec życia, które nie należy do nas. Dalton subtelnie uwrażliwia czytelnika na różnice między gatunkami, ucząc obserwacji i poszanowania dla rytmu przyrody, którą nie sposób ujarzmić. Książka jest bez wątpienia moralitetem. To lekcja cierpliwości, uważności i odwagi w pomocy braciom mniejszym. W tym procesie odkrywamy prawdziwą wartość obecności. Dostrzegamy, jak ważne jest, by zwolnić w malignie codzienności. Opowieść jest również głęboko edukacyjna. Dalton prowadzi nas przez cykl dorastania zająca, jego zwyczaje, rytm dnia i nocy oraz zmiany zachodzące wraz z porami roku, co prowokuje do zaskakujących obserwacji i zmian optyki wobec otaczającej nas rzeczywistości. Subtelnie uwidacznia różnice między gatunkami, poszerzając nasze rozumienie świata zwierząt. Ilość pracy włożonej, by jak najlepiej zaopiekować się ,,gościem" budzi mój podziw. Bogata bibliografia stanowi dodatkową wartość. Części czytelników może przeszkadzać ilość bezsensownej śmierci, bardzo osobisty ton wypowiedzi i mnogość dygresji. Dalton peroruje, jak ważna jest symbioza człowieka z naturą.W książce wyraźnie zaznacza się również wymiar praktyczny i polityczny: troska o braci mniejszych oraz wnikliwa obserwacja mikrokosmosu stają się aktem odpowiedzialności wobec ziemi, której jesteśmy częścią oraz wyrazem wrażliwości i reakcji na skutki masowego rolnictwa dla ekosystemu. Język Dalton jest subtelny, głęboki i poetycki- czasem wzniosły. Narracja pulsuje znaczeniem. Przygotowanie zająca do powrotu na wolność staje się tu metaforą dojrzewania: do empatii, odpowiedzialności oraz zrozumienia, że prawdziwa miłość nie zatrzymuje, lecz pozwala odejść. "Jak wychować zająca" nie jest więc jedynie historią o zwierzęciu, które potrzebowało pomocy, by przetrwać. To medytacja nad bliskością i kondycją człowieka. Dzięki autorce przekonujemy się, że właściwe podejście do jednostkowego istnienia stanowi akt szacunku, a zaangażowanie w świat dzikiej przyrody może być doświadczeniem zarówno uniwersalnym, jak i niezwykle osobistym.

„Dla ptaków wysoko w górze stodoła musi być daleko zauważalna pośród patchworkowej kołdry ciemnych lasów, cichych pól i ścieżek” W takim miejscu można poczuć się bezpiecznie, a jednocześnie utrzymuje się kontakty niezbędne do pracy. Otulona ciszą Chloe Dalton zdecydowanie nie czuła się samotna. Do jej wiejskiego domu częściej zagląda gość niż intruz. Spacery to czas, kiedy można odpocząć i nie przeszkadzać zwierzętom. „Doszło nawet do tego, że unikałam spacerów po polu w ciągu dnia, żeby nie przeszkadzać innym śpiącym zającom. To była przesada. To był absurd. To było piękne…” spotkanie, kiedy kobieta zobaczyła zajączka tak przerażonego, że prawie skamieniał w miejscu. Zapach człowieka mógł być niebezpieczny i odstraszyć inne zwierzęta. Ale jego zaufanie można zdobyć… Trudno o bardziej serdeczny kontakt z podopiecznym maleństwem: „Potem długo leżał na mojej dłoni umoszczony obok mojego serca” Mieszkać i żyć razem z dzikim zwierzątkiem to wyjątkowa forma przyjaźni. Nie ma zbyt ciasnej szpary między futryną a drzwiami, której nie można wykorzystać. Wyjątkowe bliskość, bezpośredniość dają uczucie szczęścia. „Miałam poczucie, że osiągnęłam apogeum doświadczenia i bez śladu zażenowania uświadomiłam sobie, ze kocham te niezwykłe stworzenia” Kiedyś obdarzano zająca szczególnym szacunkiem… „W relacji z wojen galijskich Juliusz Cezar napisał, że rdzenni Brytyjczycy odmawiali jedzenia zająca, ponieważ był dla nich święty” …a teraz „W książkach tych znalazłam niezliczone opisy tego, jak upolować, zabić albo ugotować zająca, ale ani słowa o jego wychowywaniu” Chloe opisała, jak czuła się bezpiecznie, słuchając najczęściej zwierząt. Przerażający może być krzyk śmiertelnego wołania. „Krzyk jak strzała wskroś głowy. Dwie minuty. Kolejny krzyk i pojedynczy strzał. Złamaliśmy się. Ktoś płakał. Ktoś wrócił. – Zajęczyca – powiedział. – Ona tak krzyczy.” „Jak wychować zająca” to piękna opowieść o zającach i opiece roztoczonej nad nimi. Pomysłowość, umiejętności i akrobatyczne popisy tych zwierzątek są urocze. Pani Chloe Dalton bardzo ciekawie opowiedziała o swoich przeróżnych doświadczeniach, o obawach i satysfakcji. Czytając tę książkę, nie raz pomyślałem: Jak trzeba być wrażliwym i uważnym, żeby nie skrzywdzić… zajęczycy i jej dzieci. Gorąco polecam tę książkę.

Jeśli kiedykolwiek myślałeś, że twoje życie jest chaotyczne, poczekaj, aż poznasz zająca Chloe Dalton. Serio. Po tej książce stwierdzisz, że twoje nieogarnięcie to pikuś w porównaniu z energią małego, dzikiego ninja w futrzanym kombinezonie. „Jak wychować zająca” to historia, której absolutnie nie da się streścić jednym zdaniem typu „kobieta przygarnia zajączka”. Nie, nie, nie. To brzmi jak słodka bajka, a tymczasem mamy tu pełen pakiet: wiejską medytację, komedię pomyłek, trening cierpliwości na poziomie mistrza zen oraz poradnik „jak nie zwariować, gdy mieszkasz z małym dzikusem”. Chloe Dalton, była pracowniczka świata polityki (czyli, umówmy się, przetrwanie w dżungli tylko w garniturze), postanawia wyprowadzić się z Londynu na wieś, aby odnaleźć spokój. Plot twist: los stwierdził, że spokój jest dla mięczaków i rzucił jej pod nogi… nowo narodzonego zająca. Takiego, który wygląda, jakby dopiero co zainstalował system operacyjny „życie”, ale jeszcze nie ogarnął wszystkich funkcji. Autorka, zamiast zrobić coś typowo ludzkiego, czyli nazwać go „Bobuś” i zacząć robić mu zdjęcia na Instagramie, postanawia: „Okej, jesteś dziki, zostajesz dziki. Ja będę cię tylko obserwować i nie przeszkadzać”. No i super, tylko że nikt nie wyjaśnił zajączkowi, że bycie „dzikim” nie oznacza wchodzenia do sypialni jak do siebie, odwalania sprintów po całej chałupie o 3 nad ranem i patrzenia na autorkę jak na pełnoetatową kelnerkę od mleka. I tak zaczyna się najbardziej uroczo-chaotyczna relacja roku. Z jednej strony medytacyjne opisy natury, cisza, poranne mgły. Z drugiej zając, który wbiega do domu niczym kot na speedzie, wyprawia się w pola, jakby nagle został bohaterem RPG i wraca z miną w stylu: „No hej, tęskniłaś?”. Autorka opisuje to wszystko z takim humorem i dystansem, że będziecie co chwila parskać ze śmiechu. A jeszcze częściej myśli: „Ej, to brzmi jak ja w poniedziałek”. Moim zdaniem zając w tej książce to w sumie trochę każdy z nas: chce wolności, czasem wraca do domu tylko po jedzenie, ma swoje dramaty, swoje fochy i swoje tajemnicze misje, o których nikomu nic nie mówi. A jednocześnie, i tu dochodzi emocjonalne „ouch”, ta książka jest mega czuła. Pokazuje, że więź nie polega na kontrolowaniu. Że można kochać, nie posiadając. I że największą oznaką zaufania jest… po prostu to, że ktoś do ciebie wraca. Nawet jeśli wbiega jak mały, futrzasty huragan. Autorka wyciąga z obcowania z tym mini-chaosem lekcje, które aż chce się zapisać na tapecie telefonu: zwolnij, patrz uważniej, oddychaj głębiej, a gdy życie biegnie ci po łóżku zającem, po prostu go nie nadepnij. Książka jest jednocześnie śmieszna, mądra i totalnie uspokajająca. Ma w sobie vibe „wyjechałam na wieś i teraz jestem lepszym człowiekiem”, ale bez pretensjonalności. To raczej taka przyjaciółka, która opowiada ci przy herbacie: „Wyobraź sobie, że dziś zając patrzył na mnie jak na najgłupszą istotę na planecie. I miał rację”. Przyznaję to jedna z nielicznych książek, przy których śmiejesz się, wzruszasz, a potem nagle masz ochotę wyłączyć telefon i iść na spacer. Serio, w dzisiejszym świecie to jak supermoc a także dlatego, że po lekturze nabierasz szacunku dla wszystkich małych stworzeń, które dzielą z nami świat, i dla tych, które potrafią zrobić nam z życia bałagan, a mimo to zostawiają po sobie coś dobrego. Ciepło, lekkość, spokój. I kilka metaforycznych śladów łapek w sercu. „Jak wychować zająca” to nie jest poradnik według mnie to komedia życia, o tym, jak przypadkowy zając może ci lepiej wytłumaczyć sens istnienia niż niejedna książka filozoficzna. I gwarantuję gdy skończysz, choć przez chwilę będziesz myśleć, że w sumie… fajnie byłoby mieć własnego zająca. (Albo chociaż kota, który udaje zająca. To też działa).