„Nienauczalni” przypominają mi bardzo książki Edmunda Niziurskiego. Zaczytywałam się w jego książkach jak byłam nastolatką i miło było mi teraz wrócić do książek tego rodzaju… Pełna ciekawych - niekiedy przerysowanych, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu - postaci, zabawna i wartka – tak najkrócej można scharakteryzować tę książkę. Polecam, i młodzieży i nam, dorosłym. Żebyśmy sobie czasami przypomnieli, że lata nastoletnie w gruncie rzeczy, były diabelnie trudne.
Pełna wersja recenzji dostępna na Instagramie o_mamo_o_corko

Nie mogłam się od czytania oderwać. Autor każdy rozdział napisał z innej perspektywy i wchodzimy w umysł ich wszystkich. Ciężko jest stworzyć kilka dobrych postaci, które nie wydają się być płaskie i które są realne, ale Gordonowi Kormanowi się to udało. Każdy bohater ma w sobie prawdziwą duszę.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu papierowemiasta.blogspot.com

Budująca opowieść o nauczycielu, który nie tylko marzył o odmienianiu życia młodych ludzi, ale naprawdę to robił. To też historia o uczniach, którzy mieli nadzwyczajne umiejętności, choć byli uważani za nienauczalnych (…). Ta budująca historia pozwala na nowo uwierzyć w moc pięknych wartości i siłę tkwiącą w ludziach, dla których nigdy nie będzie przeszkodą czyjeś widzimisię na drodze do prawdy. Tu ludziom naprawdę na sobie zależy i można liczyć na pomocną dłoń, kiedy wszyscy już się odwrócili. Bo uczenie Nienauczalnych to wielka frajda, wyzwanie i szkoła życia. Przeczytajcie koniecznie. Bez względu na wiek.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu ksiazkiweterze.pl

To przezabawna i urocza książka o tym, że nawet u tych najbardziej problematycznych uczniów każde zachowanie jest skutkiem innych działań lub problemów. To, że ktoś nie umie jednej rzeczy, nie oznacza, że nigdy nie będzie mistrzem w innej dziedzinie. I że dobry nauczyciel powinien poświęcić czas każdemu uczniowi indywidualnie. Bo ten nauczyciel może stać się wzorem i przyjacielem. A o czymś takim marzą zarówno uczniowie, jak i pedagodzy.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu redhead-in-wonderland.blogspot.com

„Nienauczalni” to bardzo filmowa opowieść. Czytając wciąż miałam przed oczyma kolejne sceny z filmu (o ile rzecz jasna by taki powstał). Wydawać by się mogło, że ograny w pewien sposób temat nie przyniesienie niczego świeżego i nie wzbudzi zainteresowania, a jednak - miło było czytać o ludziach, którzy odkrywają lepszych siebie, którzy postanawiają zrobić coś dla kogoś i których życie odmienia się, gdy tylko dostrzegą własny potencjał.
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu prowincjonalnanauczycielka.pl

Nienauczalni to historia krzepiąca, która przywraca wiarę w ludzi i wartości, które w sobie noszą. Czasem tylko należy sięgnąć trochę głębiej, aby ujrzeć piękno w pełnej krasie.
Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie @ksiazkolub

Za każdym razem z ogromna przyjemnością wracam do literatury dziecięcej i młodzieżowej żałując potem, że w moim dzieciństwie nie było – lub tylko nie miałam dostępu – do tak wielkiej różnorodności wspaniałej literatury, z jaką mam do czynienia teraz. Przekonałam się o tym dzięki kolejnej niesamowitej książce z Wydawnictwa Literackiego – „Nienauczalnych” Gordona Kormana, w której zachwyciłam się płynną narracją, wyważonym poczuciem humoru i nietuzinkowymi, budzącymi sympatię postaciami. Książka ma wielu bohaterów – są nimi uczniowie klasy NSK-8 i ich nauczyciel – pan Kermitt, zwany Kumkumem. Klasa została przez wszystkich skazana na zapomnienie, tak samo zresztą jak ich opiekun, który nie ma łatwego życia. Dawniej był jednym z najbardziej zaangażowanych nauczycieli, jednak padł ofiara głupoty jednego ze swoich uczniów i jego kariera, jak i morale, całkowicie się załamały. Utracił jednocześnie miłość swojej ukochanej, więc całe życie legło w gruzach. Teraz chce tylko dotrwać do emerytury, jednak musi być mimo wszystko ostrożny, bo w kuratorium ma zapiekłego wroga, który nie może mu darować skandalu sprzed lat. Jego klasa to, na pierwszy rzut oka, sami dziwacy. Wszyscy mają ogromne problemy z nauką, dlatego zostali zesłani do grupy, którą traktuje się jako zło konieczne. Tylko Kiana trafia tam z własnej woli – właśnie miała zostać zapisana do szkoły, ale jej macocha, zbyt zajęta maleńkim dzieckiem, pozostawia to zadanie dziewczynce, a ta wybiera przypadkową salę, wchodzi tam i zostaje na dłużej, zafascynowana mieszanką oryginałów, których tam spotyka. Jej koledzy to Parker – młody kierowca, która pomaga rodzicom w prowadzeniu farmy i opiekuje się schorowaną babulką, Kelly, która wszystkich na kotlet zmieli, Rahim, wiecznie przysypiający na lekcjach i w każdym możliwym miejscu, nieradzący sobie z emocjami chłopak i kontuzjowany basebolista, o którego zasługach dla szkoły wszyscy zapominają tak szybko, jak tylko przestał grać. Z czasem okazuje się, że we wszystkich uczniach jest potencjał, któremu należy poświęcić minimum uwagi, aby go rozwinąć i wpłynąć na to, że życie tych dzieciaków może potoczyć się całkowicie inaczej. Sportowe zacięcie można wykorzystać do kształtowania dobrych wyników w nauce, zastosować nowatorskie podejście do nauki, aby Parker przestał mieć problemy z czytaniem, wyjść poza utarte stereotypy, albo też po prostu dać się wyspać zmęczonemu nocnymi hałasami dziecku. Książka jest niezwykle zabawna, zaskakująca i wciągająca, a przy tym wszystkim bezlitośnie obnaża słabości systemu edukacji. Personalne urazy niszczące dobrych nauczycieli i podcinające skrzydła, powierzchowne ocenianie uczniów, które potencjalnie może wyrządzić im mnóstwo krzywdy, brak indywidualnego podejścia do jednostek, które w negatywny sposób odstają od grupy – to wszystko sprawia, że łatwo skrzywdzić osobę, która po prostu wymaga specjalnego traktowania. Pan Kermitt to przykład nauczyciela, który co prawda stracił chęć do życia i zapał do zmieniania rzeczywistości swoich podopiecznych, jednak poziom niesprawiedliwości, jakiego doświadczają uczniowie klasy NSK-8, swoisty ostracyzm, a jednocześnie chęć dotrwania w zawodzie do emerytury sprawiają, że angażuje się w ich sprawy, choć początkowo nie na poziomie edukacyjnym, ale tym psychologicznym, nie godzi się na odsuwanie swoich uczniów od szkolnych imprez, co oni natychmiast dostrzegają i doceniają. Kiedy okazuje się, że kurator jednak zdoła odsunąć znienawidzonego nauczyciela od pracy, uczniowie postanawiają zewrzeć szyki i wykorzystać każdą możliwość, by do tego nie dopuścić. „Nienauczalni” to opowieść o tym, że warto wyjść poza schematy i każdego traktować dobrze, by mógł rozwinąć skrzydła. Dobry nauczyciel potrafi znaleźć sposoby na odkrywanie w swoich uczniach talentów, których być może oni sami też nie są świadomi. Kiedy już wszyscy zwątpią w ich możliwości, oni sami też wątpią. To bardzo mądra książka, którą powinni znać nie tylko uczniowie, ale też nauczyciele, by przypomnieli sobie, jaka jest ich rola w szkole. A tak na marginesie, literatura młodzieżowa z Wydawnictwa Literackiego to same hity. Naprawdę.