Zachęcona opisem wydawcy miałam wielkie oczekiwania wobec książki „Mim” Szymona Słomczyńskiego. Tym bardziej, ze autor był już finalistą nagrody Nike za swój tomik poezji, więc spodziewałam się dobrej literatury i jestem dość skonsternowana, bo nie wzbudziła we mnie wielkiego zachwytu. Mimo że Bohaterem powieści jest Damian Olśniewski, dwudziestopięciolatek utrzymujący się z udziałów w portalu internetowym, który spotyka się ze swoją rodziną na pogrzebie ciotki. Na pierwszy rzut oka widać, że ta rodzina nie jest zgrana, każdy ma swoje problemy, słabostki, tajemnice. Na jej przykładzie autor porusza całe spektrum problemów – alkoholizm, autorytety, dorastanie, miłość, polityka, stosunki rodzinne – tak mi się akurat ułożyło alfabetycznie. A do tego nie zachowuje chronologii, co jest moim największym zarzutem, bo wprowadza tym ogromny chaos, w którym było mi ciężko trzymać się wątku. Skacząc z tematu na temat, z osiemnastki Damiana do czasów współczesnych, męczyłam się bardzo szukając jakiegoś sensu w całym tym natłoku zdarzeń i postaci. Wszystko pozostaje niedopowiedziane. Wiemy, że bohaterowie mają kłopoty, proszą o pomoc, ale nie dowiemy się już jakiego rodzaju to problemy i czy rodzina chce i jest w stanie pomóc. Damian jest przedstawicielem młodego pokolenia w momencie wkraczania w dorosłość, odnajdywania się we współczesnym świecie, budowania życia w oparciu o wartości przekazywane przez przodków, ale też inne autorytety. Wielkie znaczenie ma dla niego wujek Daniel – znany dziennikarza, który pojawia się w jego życiu epizodycznie, ale zawsze wnosi coś nowego, jakiś element tajemniczości, życiowej mądrości, czy też życiowego sprytu i cwaniactwa. Ważną rolę w życiu Damiana odgrywają też kobiety, przede wszystkim Nadzieja – żona jego wspólnika, który ją zaniedbuje spędzając cały czas w pracy, zostawiając na jej głowie małe córki bliźniaczki i kłopoty z powrotem do pracy. Nie jest jednak ona jedyną towarzyszką życia Damiana – jest też Bianka, a także szkolna miłość i piękność – Marysia, której jednak nie było dane rozwinąć skrzydeł w dziedzinie aktorstwa. Damian jest też pełen dystansu wobec oczekiwań swojej matki co do kierunku rozwoju jego kariery. Jako że rodzina ma dawne tradycje naukowe, matka widziałaby syna jako kontynuatora tej ścieżki, jednak chłopak kończy karierę naukową na szkole średniej, skoro jego praca pozwala mu na samodzielne utrzymanie i dość dostatnie życie. Pozostaje jeszcze interpretacja tytułu powieści, który przecież można zrozumieć na wiele sposobów. Mim to artysta, który za pomocą gestów i mimiki, bez udziału słów, przekazuje emocje i opisuje wydarzenia. Tutaj Damian przeciwstawia mimowi samostanowiącą, decyzyjną osobę, którą stawał się w miarę upływu czasu, zdobywania doświadczeń, dorastania i doroślenia. Powieść przedstawia jego życiową podróż od młodzieńca ulegającego wpływom wielu członków rodziny i bliskich osób, do samodzielnie myślącego, dojrzałego człowieka. Tempo powieści też jest zmienne. Tak naprawdę wydarzenia nabrały pewnego rytmu dopiero w drugiej połowie książki, którą uważam za zdecydowanie lepszą od pierwszej. Gdybym miała podsumować moje wrażenia po lekturze, to jest mi trudno wydać jednoznaczną ocenę. Z jednej strony jest to wieloaspektowa analiza współczesnego społeczeństwa, nieszczerych stosunków rodzinnych, obraz naprawdę licznych problemów nękających młodych Polaków, a z drugiej tak bardzo trudno się to czytało, tak trudno nie zgubić wątku. Mimo tego jest w tej prozie coś pociągającego, magnetycznego, co kazało mi doczytać powieść do końca. Tym samym uważam, ze warto, aby każdy sam podjął się jej oceny.