Mam za sobą większość dzieł wybitnego futurologa Stanisława Lema. Na „Wielkość urojoną” przez ogromną ilość czasu nie byłam gotowa. Nadal nie mam przekonania, że wszystko zrozumiałam, co chciał przekazać. Dość dodać, że specyficzny, filozoficzny język nie przyswaja się łatwo- lektura pomimo niewielkich gabarytów wymaga ogromnego skupienia. Angażuje w pełni uwagę, pobudza synapsy do działania. To zbiór wstępów do wyimaginowanych publikacji, które mają zobrazować czytelnikom, czym w przyszłości będzie zajmować się nauka. Pisarz serwuje nam pytania o kondycję człowieka. Z ironicznym, niewybrednym humorem kreśli zdania o własnym spojrzeniu i wewnętrznych imperatywach m.in. na sztuczną inteligencję, socjologię, fizykę, kulturę, sztukę, cyfryzację; w tym samoaktualizującą się encyklopedię (myślę, że to może mieć miejsce w niedalekiej przyszłości). Znajdziecie też sporo krytyki totalitaryzmu, pesymizm. Nie brakuje odniesień do ewolucji, biotechnilogii, roli Boga. A przede wszystkim zagrożeń czyhających na człowieka, który nie będzie potrafił we właściwy sposób korzystać z rozwoju technologicznego, czego już dziś mamy po wielokroć dowody. W wyrafinowanej, nieszablonowej i kapsułkowej formie otrzymujemy właściwie całą filozofię Lema, futurystyczne domysły wybitnej jednostki. To nie jest rzecz do poduszki. Dobrze mieć na nią przestrzeń i otwarty umysł. Niewątpliwie „Wielkość urojona” podlana metafizyką i paradoksami istnienia wymyka się gatunkowej klasyfikacji. Można ją rozczytywać przez różne konteksty. Ścieżek interpretacyjnych ogrom. Jest niepokojąco aktualna i momentami przerażająca. Stanowi lekcję pokory i uwagi na wszystko, co nas otacza.