„Mój ojciec był ogrodnikiem. Teraz jest ogrodem”.Georgi Gospodinow to jeden z najciekawszych współczesnych pisarzy. Tworzy wielowymiarowe dzieła o głębokim ładunku emocjonalnym i intelektualnym.Łączy elementy literatury pięknej z metafizyką oraz refleksjami filozoficznymi, psychologicznymi i społecznymi. Wielokrotnie odwołuje się do własnych, trudnych przeżyć.Nie inaczej jest w „Ogrodniku i śmierci”, gdzie wraca pamięcią do lat dzieciństwa spędzonych w Bułgarii, pierwotnej socjalizacji oraz miłości, która nie gaśnie wraz z nadejściem purpurowego zegarmistrza światła dla jednego z elementów domowego ogniska, którego arterie ciała przez lata toczyła choroba. To powieść o nieliniowej strukturze. Memuar, w którym przeszłość i teraźniejszość przenikają się, tworząc mozaikę wspomnień, refleksji i filozoficznych rozważań na temat pokłosia komunizmu oraz utraty najważniejszej figury w rodzinie – ojca.Gospodinow prowadzi czytelnika przez labirynt przemyśleń na temat prozy życia, selektywności pamięci i przekazu międzypokoleniowego.Forma narracyjna jest fragmentaryczna, z licznymi dygresjami, odniesieniami do artefaktów i retrospekcjami, co wymaga aktywnego zaangażowania ze strony odbiorcy. Autor kreśli zdania o tym, jak odejście taty wpływa na tożsamość potomka. Pięknie opisuje przemijanie oraz relację ojcowsko-synowską na przestrzeni upływającej rzeki czasu. Wskazuje, że jesteśmy sumą doświadczeń naszych przodków. Wskazuje, ile potrafi dać symbioza człowieka z naturą. Nie bez powodu w tytule pojawia się słowo „ogrodnik”. Ojciec Gospodinowa uwielbiał otaczać się naturą, jednak to pamięć staje się kluczowym elementem w tej refleksji osnutej na kanwie bezwarunkowej miłości. Łatwo współodczuwać, zwłaszcza gdy sami doświadczyliśmy osierocenia.Dla kogo jest ta książka? Dla czytelników poszukujących historii głębokiej, filozoficznej, pełnej refleksji nad ludzką egzystencją. Dla tych, którzy cenią literaturę wymagającą, skłaniającą do myślenia i introspekcji na temat tego, co powinno być najważniejsze