Gdy powrócą kanarki autorstwa Laury Barrow to niezwykle poruszająca i głęboka opowieść o rodzinie, miłości, traumie i przebaczeniu. Książka wciąga od pierwszych stron i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po jej zakończeniu. To historia trzech sióstr-Sue Ellen, Rayanne, Savannah, które wracają do rodzinnej Muscadine w Luizjanie, by stawić czoła bolesnej przeszłości, ukrytym tajemnicom rodzinnym i własnym emocjom, z którymi od dwudziestu pięciu lat nie mogą sobie poradzić po zniknięciu bliźniaczki Savannah-Georgii i śmierci mamy. Laura Barrow niezwykle klimatycznie odmalowuje Luizjanę. Muscadine wita gości odręcznie malowanymi szyldami reklamującymi dżemy i arbuzy z własnych upraw, spłowiałymi billboardami, wyboistymi drogami, zachwaszczonymi trawnikami, zardzewiałymi huśtawkami skrzypiącymi przeraźliwie na całą okolicę i odorem siarki unoszącym się z papierni. Aura tego miejsca jest niemal odczuwalna– duszne, lepkie wieczory, śpiew cykad i małomiasteczkowe otoczenie tworzą tło dla wydarzeń rozgrywających się na przestrzeni lat 1969-2023. Autorka z niezwykłą czułością i wrażliwością przedstawia relacje pomiędzy siostrami, ich wzloty i upadki, żale i nadzieje, tęsknotę za domem rodzinnym, długoletnie rozłąki czy też milczenie, które je rani bardziej niż krzyk. Oddaje głos każdej bohaterce i dzięki temu bardziej można poznać motywy działania i towarzyszące im emocje. Rayanne mieszka na strzeżonym osiedlu na zamożnych przedmieściach Baton Rouge w otoczeniu soczystej zieleni w domu z garażami na trzy samochody. Po zamążpójściu znalazła się w południowej elicie bogactwa i klasy. Ma dwoje dzieci i przystojnego męża, który o nią dba. Rayanne jednak ciągle żyje w strachu i zamartwia się, że jej najbliższej rodzinie może przydażyć się nieszczęście. Sue Ellen jako pierwsza w rodzinie kończy studia na Yale i pracuje na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie odnosi sukcesy. Nie ma męża ani dzieci i podoba jej się hipsterskie życie, które prowadzi. Każdego dnia dopinguje się do większego wysiłku, by osiągnąć w życiu jeszcze więcej. Savannah utrzymuje się z dorywczych prac i jako jedyna pozostała w Muscadine. Choć minęło wiele lat od zaginięcia jej siostry bliźniaczki wciąż czuje się niekompletna, a jej droga życiowa jest kręta i zapętlona. Czuje się pusta w środku, samotna i bez przyszłości. Zdaje sobie sprawę, że nie wyzwoli się z tego stanu, dopóki jej dusza żyje w zawieszeniu pomiędzy tym co było, a tym co jest. Musi rozwikłać zagadkę zniknięcia Georgii, by odzyskać szczęście. Laura Barrow z wielką wrażliwością ukazuje, jak ciężar bólu, strat i nierozwiązanych spraw wpływa na każdą bohaterkę, i jak trudne jest odnalezienie równowagi w obliczu dawnych traum. Gdy powrócą kanarki to piękna powieść o kobiecym doświadczeniu, o relacjach rodzinnych, które bywają skomplikowane i pełne sprzeczności. To historia o tym, jak niewyjaśnione sprawy, straty i wyrzuty sumienia kształtują nasze życie, a także o tym, że nawet w najciemniejszych momentach można odnaleźć iskierkę nadziei. Laura Barrow stworzyła dzieło, które trudno zapomnieć – słodko-gorzką opowieść o miłości, stracie i odwadze, by poznać prawdę. Czyta się tę powieść bardzo dobrze. Serdecznie ją polecam na letni wieczór:)

Nie każda historia zapada w duszę jak wieczorny śpiew cykad nad mokradłami Luizjany. Nie każda powieść potrafi sprawić, że czujemy się, jakbyśmy czytali o własnej rodzinie – tej, do której boimy się wrócić, choć tęsknimy każdego dnia i pragniemy przebaczenia. Jednak „Gdy powrócą kanarki” czyni to z czułością, która chwyta za gardło. Laura Barrow pisze tak, jakby trzymała czytelnika za rękę i szeptała: „Wróćmy razem”. Wróćmy do beztroskich lat dzieciństwa, do starych domów pachnących wilgocią i wspomnieniami, do babcinego spojrzenia, które wie więcej, niż mówi. Wróćmy do egzystencjalnego bólu, który nie minął, ale który może wreszcie znaleźć swój głos.Savannach, Rayanne i Sue Ellen – każda z nich niesie swoją wersję żalu, nadziei i lęku. Ale najważniejsza jest ta, która zaginęła – Georgia. A może wcale nie ona? Może najważniejsze są te, które pozostały i przez lata próbowały oddychać w cieniu pustego miejsca przy stole. Powrót do Luizjany, do kapsuły czasu z dzieciństwa, jest powrotem do samego siebie.Barrow maluje Luizjanę nie słowami, a uczuciem. Czytając, niemal czułam, jak krople potu spływają po karku, jak zapach wiciokrzewu i mokrej ziemi wdziera się do płuc. To nie tylko tło, to drugi bohater. Luizjana oddycha razem z postaciami. Kiedy siostry się złoszczą, burzy się niebo. Kiedy płaczą – parują bagna.Kanarki to nie tylko tytuł, to symbol. Jak ptaki w kopalni, które pierwsze wyczuwają niebezpieczeństwo, tak Georgia była tym dzieckiem, które zniknęło, zostawiając rodzinę bez tchu. Ale może kanarki to także głos – śpiew utracony, który powraca, gdy ktoś ma odwagę go usłyszeć? To nie jest powieść, która pieści czytelnika łatwymi odpowiedziami. To historia o żalu, który nie chce odejść. O siostrzanej miłości, która potrafi ranić mocniej niż nienawiść, i o prawdzie, która przychodzi za późno, ale może jeszcze nie za późno, by coś uratować. Laura Barrow pisze tak, jakby trzymała czytelnika za rękę i szeptała: „Wróćmy razem”. Nie osądza. Po prostu opowiada. I robi to w taki sposób, że pod koniec powieści miałam wrażenie, że te trzy kobiety naprawdę istnieją. Że ja też siedziałam z nimi na werandzie, piłam herbatę i trzymałam w dłoniach fotografię, która nie powinna istnieć. „Gdy powrócą kanarki” będą odpowiednie dla każdej osoby, która chronicznie tęskni za rodziną, nawet jeśli od niej uciekła. Dla tych, którzy wiedzą, jak bardzo potrafi boleć milczenie… i jak trudno znaleźć słowa. Dla tych, którzy przeżyli stratę – realną lub symboliczną. I dla tych, którzy wierzą, że powrót może być początkiem. „Gdy powrócą kanarki” to powieść o tym, co się dzieje w sercu, kiedy brakuje jednej osoby – i jak można odnaleźć siebie, szukając jej. Jeśli masz w sobie choć odrobinę nostalgii, jeśli potrafisz kochać mimo przepaści nie do zasypania – ta powieść zostanie z tobą na długo. Jak szept przeszłości, która wreszcie została usłyszana.