Dominika Słowik w najnowszej książce podejmuje się przedstawienia zawoalowanej i niejednoznacznej relacji matka-córka funkcjonujących na prowincji. Gdzie lawinowo rosnące bezrobocie powodowało, że część obywateli była niczym niemalże śnięte ryby, które ostatnim tchnieniem próbowały wydostać się z kleszczy biedy i marazmu dni. Przyglądamy się wzrastaniu do życia w zdestabilizowanym, zawstydzającym i rozszytym systemie rodzinnym. Gdzie każdy element jest na wielu płaszczyznach samotną wyspą. Widok na błędy i trudy dorastania, rodzące się przyjaźnie. Znajdziecie także meandry rodzicielskiej miłości, elementy popkultury, nieudolność właściwej komunikacji przez brak odpowiednich wzorców, zgnilizny systemu edukacji i różnice pokoleniowe powodujące u części występujących postaci przepaść nie do zasypania. Autorka pisze prostym, potocznym, obrazowym językiem, dzięki czemu anektuje uwagę. Parantela przez nią utkana jest głęboko poraniona przez ubóstwo ekonomiczne pchające szczególnie „rodzicielkę ” do wielu niewłaściwych decyzji związanych między innymi z metodami zarobkowania i brakiem należytej opieki w tym czasie nad przepoczwarzającą się latoroślą. Edyta i Natalia są niczym zwierzyna łowna w oczach mężczyzn, którzy często z najniższych pobudek próbują skorzystać z tzw. okazji i wyzyskać je do cna. W powidokach i traumach pewnie odnajdzie się wielu rodaków w wieku balzakowskim. Nie odpowiada mi gra kliszami i stereotypizacja „kierowców zawodowych” przez wzgląd na wektory dróg własnego jestestwa związane węzłem nordyckim z osobą trudniącą się od wielu lat tym zawodem. Zabrakło szerszego pochylenia się nad metodami parentyfikacji emocjonalnej i instrumentalnej u małoletnich. Ubolewam, że wątek przede wszystkim nieszczęśliwie zakochanej anglistki nie został mocniej podkręcony. Wujek też ciekawi. Świat przedstawiony w „Rybim oku" nijak ma się do poprzednich dzieł D.Słowik, które za sprawą m.in. realizmu magicznego miały w sobie elementy zostające na długo pod woalem powiek. Posłowie daje szansę na kontynuację, rozwinięcie ledwo liźniętych spraw. Pozostaję z ogromnym niedosytem i ciekawością na to, co przyniesie (o ile się pojawi) kolejny tom.