Szkoda, że książka taka, jak „Same dobre wróżby” nie trafiła w moje ręce, gdy chodziłam do liceum. Gdyby tak było, moja miłość do czytania odżyłaby nieco wcześniej. Sama historia bardzo mi się podobała. Fabuła jest ciekawa, momentami bardzo zaskakująca, pełna poczucia humoru. Książka porusza kilka niełatwych tematów, ale nie zdradzę ich, żeby nie psuć Wam przyjemności z odkrywania sekretów tej powieści. Początek był żwawy, rozbudzający ciekawość, po czym nastąpiło przyhamowanie i niestety powiało trochę nudą. Pod koniec wszystko fajnie znów nabrało tempa i końcówkę poznawałam z na nowo rozbudzoną ciekawością. Każda z postaci jest inna, bardzo wyrazista i przy każdej można pomyśleć „Hej, znam kogoś takiego!”. Najłatwiej było mi zrozumieć główną bohaterkę, Elizę, bo niejednokrotnie odnajdywałam w niej siebie sprzed (o mamo, aż boję się to napisać) prawie 20 lat 🫣. Gdybym miała naście lat, ta lektura całkowicie by mnie pochłonęła i skradła moje serducho. Dziś jestem na nią troszkę za dojrzała 😉. Polecam ją więc głownie nastolatkom .