Było to moje drugie spotkanie z prozą Małgorzaty Sobieszczańskiej, jeszcze bardziej udane niż lektura "Kilku dni lata", które też oceniłam wysoko. W "Drugim końcu świata" ujęło mnie właściwie wszystko: historie poszczególnych bohaterów, które rozgrywają się w różnych czasach, osadzenie akcji na Kresach, w tyglu kultur, piękny, bogaty język, jedyny w swoim rodzaju klimat, momentami przypominający realizm magiczny... Bardzo lubię sagi, a książka pani Sobieszczańskiej jest właśnie opowieścią o kilku pokoleniach kobiet. Najbardziej zainteresowały mnie perypetie bohaterek, które poznajemy tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej, jednak losy ich współcześnie żyjących potomkiń także są ciekawe i intrygujące. Jest w "Drugim końcu świata" również rodzinna tajemnica, jest postać mężczyzny, którego prawdziwą tożsamość poznajemy dopiero pod koniec, są opowieści przekazywane sobie z pokolenia na pokolenie, w których prawda miesza się z elementami legend i fantazji. Małgorzata Sobieszczańska napisała powieść piękną, mądrą i głęboką, w dodatku zrobiła to w sposób ujmujący i trzymający czytelnika w napięciu. Jej książka na pewno należy do takich lektur, które długo nosi się w sobie i które pamięta się nawet po latach. W polskiej literaturze ostatnich dekad to rzadkość. Polecam z czystym sumieniem! BEATA IGIELSKA