W roku 2025, gdyby twórca sycylijskiego komisarza Montalbana - Andrea Camilleri - jeszcze żył, świętowałby swoje setne urodziny. Ale mimo tego, że od jego śmierci upłynęło już sześciu lat, to nadal jest obecny duchem, a dzięki uniwersalności swoich powieści nie umrze tak naprawdę nigdy! Od początków lipca 2025 polski czytelnik może się cieszyć serią z Montalbanem rozszerzoną o dwudziesty trzeci tom pt. “Karuzela pomyłek”, choć wcale nie trzeba znać wcześniejszych, by czerpać przyjemność z tego. Bo właśnie taka to jest powieść - bardzo przyjemna, momentami wręcz kojąca, ale też wcale nie uciekająca od trudnym emocji i bolączek sycylijskiego świata. Tu jest miejsce na wszystko - na spacer brzegiem morza, na przepyszne jedzenie, ale i na namiętne kłótnie i oczywiście zbrodnie. Zbrodnie dziwne, bo jakby przypadkowe? To właśnie na przypadkowości zbudowana jest intryga tego tomu, tu nic wydaje się do siebie nie pasować, a do tego pewność Montalbana zostaje powoli podkopywana - coraz więcej ludzi wypomina mu, że jest stary… A przecież właśnie rzucił się dobrowolnie w powstrzymanie dwóch bijących się ze sobą mężczyzn na plaży! No dobrze, może to zły przykład, bo nie skończyło się to dla niego najlepiej… Autor doskonale oddaje ten sycylijski klimat, w lekkim humorze i dialogach, które zachwycają świetną wymianą słów, zabawą językiem. Kiedy jednak trzeba, nie boi się też pójść w drugą stronę, bywa i dosadny, i nawet brutalny, choć oczywiście nie jest to jego cel, a środek przekazu. Intryga oparta na dedukcji i bystrych, charakternych bohaterach, a przede wszystko po prostu na zwyczajnych ludziach - to coś, co w kryminałach mocno sobie cenię. Wystarczyła mi dosłownie jedna styczność z powieścią tej serii, bym mogła wpisać ją na półkę swoich ulubionych, do nadrobienia w jak najszybszym czasie!

Muszę przyznać, że tak zakręconej fabuły pełnej gagów, nagłych zwrotów akcji, nieporozumień i pomyłek nie czytałam dawno. Karuzela to najlepsze określenie tego, co znajdziecie w środku. Naprawdę można się w tej książce zakręcić nie raz i nie dwa. Główny bohater to komisarz Montalbano, człowiek na wskroś nieszablonowy. Sama książka zaczyna się od jego… aresztowania, co najlepiej obrazuje, jak bardzo szalone rzeczy urodziły się w głowie autora. Jednak sprawa, którą komisarz aktualnie się zajmuje, nie ma wiele wspólnego z aresztowaniem go. W zasadzie trzeba przyznać, że wydaje się ona dość dramatyczna. Ktoś porywa młode kobiety, odurza je chloroformem (kto dziś używa chloroformu?!) i… porzuca. Dziwne, prawda? No więc żeby nie było tak różowo, pierwsza i druga ofiara wychodzą z tej przygody bez szwanku, ale trzecia już ma rany na ciele. W tym samym czasie w mieście dochodzi do nietypowego pożaru i zniknięcia właściciela sklepu oraz jego narzeczonej. Ponieważ akcja dzieje się na Sycylii, oczywiste wydaje się skojarzenie z mafią, wszak coś tu jest bardzo dziwne. Jednak komisarz Montalbano ma własne zdanie na temat wszystkich wydarzeń i wzajemnych powiązań. Musi tylko udowodnić, że ma rację. Karuzela pomyłek to książka do połknięcia na jeden raz. Mimo typowo kryminalnej tematyki bardzo pogodna, lekka i na swój sposób przyjemna. Wyraźnie widać w niej włoskie dolce vita. Jako lektura na wakacje idealna, ale myślę, że zimą też podbije serca kolejnych czytelników. Dla kogo jest Karuzela pomyłek? Jakby nie patrzeć, to klasyka kryminału, a więc na pewno spodoba się fanom tego gatunku. Raczej dla tradycjonalistów, bo nowoczesności w tej książce jest naprawdę mało, o cyberprzestępstwach chyba nie słyszano. Dla wszystkich, którzy potrzebują czegoś lekkiego i totalnie innego niż nasza rodzima literatura. Jak najbardziej dla młodzieży. Właściwie dałabym nawet starszym uczniom podstawówek.

(...) W Vigacie dochodzi do serii porwań kobiet w podobnym wieku. W tym samym czasie zostaje wzniesiony pożar, a właściciel podpalonego sklepu wraz z narzeczoną znikają w niewyjaśnionych okolicznościach. Sprawą zajmuje się niezastąpiony komisarz Montalbano... "Karuzela pomyłek" to jedna z opowieści o komisarzu Montalbano. Samoczytająca się fabuła, nie pozbawiona ironicznego humoru, owiana aurą tajemniczości, wciąga od pierwszych stron. Fani włoskiego, czarnego kryminału będą w pełni usatysfakcjonowani. Ja książki nie odłożyłam, póki nie padło ostatnie zdanie. Autor karmi czytelnika solidną, ale w pełni wyważoną dawką budowanego napięcia. Skupia naszą uwagę bardziej na stronie psychologicznej, emocjach, udowadniając, że dobry kryminał nie potrzebuje rozlewu krwi. Przemierzając labirynt błędnych tropów wraz z komisarzem Montalbano, śledząc jego czujny umysł, odkrywamy rozwiązanie zagadki, delektując się po drodze sycilijskimi smakami, zapachami, klimatem. Książka z gatunku tych, które nie dają długo o sobie zapomnieć, z genialną, błyskotliwą kreacją postaci i przemyślanymi dialogami. Polecam !!!