Książka to kolejna po "Mlodości" i "Dorosłości" odsłona poszczególnych etapów życia. Każdą z nich można czytać oddzielnie w dowolnej kolejności. Skierowana jest dla osób w różnym wieku. Utkane z nitek życia opowieści skłaniają do refleksji. Czyta się ją szybko, jest bogata w grafiki, które "ocieplają" wizję starości. Forma krótkich opowieści umożliwia czytanie w wolnej chwili, między obowiązkami. Książka ma twardą oprawę, chroniącą przed zniszczeniem, strony są grubsze, z dobrej jakości papieru. Autorka ukazuje różne rodzaje starości - wśród bliskich czy w domu opiekuńczym, z jednej strony radosna, z drugiej gorzka, poruszony zostaje też wątek samotności. Opowieści skłaniają do rozmyślań o własnej przyszłości. Nie jest to poradnik jak opiekować się seniorem, o sprzęcie rehabilitacyjnym czy dodatkach finansowych. W książce znajdziecie opowieści o ludziach, którzy mogą być tuż obok nas. "Bycie starym nigdy nie daje gwarancji, że jest się mądrym (...).Szczerze mówiąc, często jest na odwrót. Można powiedzieć, że dorastamy zgodnie z zasadami i prawdą, ponieważ nie jesteśmy na tyle bystrzy, żeby zrozumieć, iż właściwie każdy dzień jest nam dany po to, żeby zdziwić się bardziej tym światem, częściej słuchać innych." "Aż pewnego dnia, kiedy ogarnie cię taka ciemność, że pomyślisz: teraz już tylko siąść i płakać, być może właśnie wtedy dostrzeżesz smugę światła daleko przed sobą. I to, co teraz wydaje się końcem świata, okaże się najlepszą rzeczą, jaka ci się w życiu przytrafiła." W końcowej części zostały umieszczone godne uwagi rady od starych dla młodych oraz rady od starych dla innych starych. "Starość. O tym, co najważniejsze" to książka, która przeprowadzi nas przez różne nastroje osób starszych oraz poszerzy nasze spojrzenie na własną przyszłość, o którą powinniśmy zadbać już dziś.

W moje piękne dłonie trafiło kilkaset książek, które mniej lub bardziej mnie zachwyciły. Są też takie, które zagościły w mojej pamięci na zawsze. Jedną z nich jest trylogia „Młodość. Wyznania nastolatków”, następnie „Dorosłość. Wyznania” po „Starość. O tym, co najważniejsze.” Dzisiejsza recenzja dotyczy właśnie tej trzeciej części, autorstwa utalentowanej pisarki Linn Skåber oraz ilustratorki Lisy Aisato. Jak oddać treść w obrazie? W tej książce wszystko ze sobą idealnie współgra. Zachęcam do zajrzenia i odkrycia, o czym pisze. W serii znajduje się mnóstwo ilustracji, które zapadły mi w serce na tyle, że marzę o ich powieszeniu na ścianie. Każda część opowiada o innym etapie naszego życia. Dzisiejsza recenzja dotyczy starości. Młodzi ludzie rzadko zastanawiają się nad dorosłością, a co dopiero myśleć o starości. Czy nam się to podoba, czy nie, każdego z nas to czeka. Cytując opis wydawcy: „Przerażająca, tajemnicza, nudna… Jaka jest starość? Czy można się do niej przygotować? Czy w starości jest miejsce na marzenia? Co zabiera, a co daje? Według mnie starość można porównać do encyklopedii pełnej haseł o życiu, mądrości zdobytej na przestrzeni lat oraz lekcji, które warto pamiętać i za którymi warto podążać. Muszę przyznać, że ta część bardziej przypadła mi do gustu. Poznajemy wspomnienia osób, które przeżyły wojnę, innych, które były samotne mimo posiadania rodziny, oraz tych, które były spełnione jako część swojej rodziny. Można czytać niechronologicznie, ponieważ to nie jest ciąg jednej historii, lecz zbiór opowieści różnych osób, które przez swoje dzieciństwo, dorosłość i starość opowiadają słodko-gorzką historię swojego życia. Jeśli macie już nastoletnie pociechy, ta seria będzie dla nich idealna. Kto powiedział, że młodym nie można opowiadać o starości i dorosłości? Uważam, że warto uświadamiać młodzież, co czeka każdego z nas, w tym także ich samych. To cudowna, piękna, mądra książka, którą można opisać wieloma wspaniałymi określeniami. Ciekawi mnie, czy powstanie kolejna część, a jeśli tak, to o czym będzie opowiadać?