„Świat nie może istnieć przez człowieka, ale nie może też istnieć tak, jak jest, i takim, jaki jest, bez człowieka.” M. Heidegger Czytam wszystko, co popełni Szczepan Twardoch. W powieściach autora dużą rolę odgrywa śląska tożsamość, jej istota. Nie inaczej jest w tej historii eksperymentalnej formalnie, w której czytelnikowi przyjdzie po wielokroć dyskutować wewnętrznie z materią, spojrzeniem Twardocha na wiele fundamentalnych zagadnień; w tym egzystencję człowieka, który czy mu się to podoba, czy też nie ciągle jest w ruchu tj. Erwin Piontek. Postać niejednoznaczna, transformująca się, polemizująca z literatem, który go stworzył. To pozwala zobaczyć bezbrzeżną samotność i chwile formacyjne bohatera, jego robinsonadę. Opowieść o górniku w jesieni życia, pragnącym zrealizować marzenia, które przez wzgląd na bliskich były zakopane głęboko w podświadomości przez zbyt wiele długich lat. Twardoch między wierszami kreśli zdania o wojnie na Ukrainie i spojrzeniu na politykę, co było do przewidzenia, znając dorobek autora. Odnosi się do miejsc nadpisanych na ławce pamięci, do wspomnień. Sporo czasu poświęca myśli filozoficznej Martina Heideggera. Właściwie wokół hermeneutyki czasu oscylują wszystkie opisywane zdarzenia. Należy bezwzględnie zaznaczyć, że zabawa formą zmusza nas do uważnej lektury, pobudza synapsy do działania. Twardoch wszak lubi meandrować pomiędzy czasami, rwać fabułę na maleńkie cząstki, które należy zbierać jak puzzle, by wyłuskać ukryty sens. Wartością dodaną są odniesienia do poprzednich dzieł, w ogóle tekstów kultury. Co wnikliwszy czytelnik zobaczy, że odwołuje się do widoku na ogrom fundamentalnych spraw. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek sięgnęła po coś tak odjechanego, ukazującego egzystencjalny ból i upadek. Dodatkowo podszytego ironią, specyficznym humorem i absurdami istnienia. „Powiedzmy, że piontek” podzieli środowisko czytelnicze. Spowoduje mnogość interpretacji, co również na plus, rozmowy. Podoba mi się nowa odsłona talentu Twardocha i działania na pohybel wszystkim. Tak nieszablonowe dzieła, które nie sposób zamknąć w ramach jednego gatunku nadają się znakomicie na długie dyskusje w klubach książki.