Małgorzata Rejmer w dziesięciu opowiadaniach zawartych w „Ciężarze skóry” pochyla się nad zagadnieniami przemocy i traumy. Bohaterowie tu występujący pochodzą z różnych klas społecznych i miejsc na świecie. Łączy ich niewątpliwie życie w zagrożeniu lub odrętwieniu w ciele, w wyniku braku bezpiecznej przestrzeni. Ich prymarnym, pierwotnym zapatrywaniem na siebie jest fakt, że nie są wystarczający. Są marginalizowani, dehumanizowani. Posiadają wyrwy w sercach, które nie sposób zacerować. Denuncjują się od siebie. Lęki, fascynacje, pragnienia i obsesje materializują w dziki, często abstrakcyjny, nieakceptowalny dla wielu sposób. Towarzyszy im zwierzęcy strach. Powidoki tragicznych wspomnień, koincydencja człowieka z naturą i wydarzenia suicydalne oddziałują na psyche. Niejednorodny język, zabawa konwencjami i formą pochłaniają uwagę czytelnika. Małgorzata Rejmer eksponuje panoramę bolesnych i niestety uniwersalnych wydarzeń. Kreśli zdania o zdestabilizowanym systemie rodzinnym. O toksycznej męskości. To przenikliwe spojrzenie na ludzką naturę. Werbalizuje o mechanizmach traumy, dziedziczeniu ich. Na uwagę zasługuje zindywidualizowany język bohaterów, realistyczny portret trudnej miłości, rosyjski fatalizm i katastrofalne skutki braku otulenia ciał astralnych. Historie rozsmakowane w wybornej metaforze. Niewątpliwym atutem tych wielopłaszczyznowych i zróżnicowanych opowiadań jest możliwość rozpatrywania ich przez różne konteksty oraz wskazanie, że przemoc nam spowszedniała. Autorka zaserwowała pejzaż emocjonalnej niemocy i nieprzewidywalne zwroty akcji. Teksty „Mój księżyc ma zielone oczy” i „Serce syreny” nadal we mnie pracują. To było doświadczenie drenujące energetycznie, niewygodne, spowite niepokojem i egzystencjalizmem. Mogłabym godzinami rozprawiać nad wartością płynącą z wycyzelowanych słów. Zdania nasiąknęły ogromem emocji, które długi czas rezonują w trzewiach po przeczytaniu. Wydanie przepiękne. Faktura okładki-złoto.

Zbiory opowiadań nigdy nie są moim pierwszym wyborem czytelniczym, ale od czasu do czasu próbuję się do nich przekonać. "Ciężar skóry" Małgorzaty Rejmer jest prozą tak gęstą, tak mięsistą, że krótka forma w tym przypadku jest zaletą, umożliwiającą odpowiednie dawkowanie treści. W "Ciężarze skóry" wszystko idealnie ze sobą koresponduje – tytuł z okładką, okładka z treścią. A treść jest niepokojąca, mroczna, pełna cierpień i niepokoju. Oprócz świetnego języka proza Małgorzaty Rejmer może zachwycać ogromem empatii, a sama autorka – umiejętnością obserwacji. Choć historie zawarte w opowiadaniach są rozmaite, a bohaterów różni płeć, pochodzenie, doświadczenia, to opowieści łączy ból, który w sobie noszą. Nie ma znaczenia, czy ma swoje źródło w powojennej traumie, samotności, stracie, chorobie – w wykonaniu Małgorzaty Rejmer ból jest wręcz namacalny. "Ciężar skóry" to proza, która nie idzie na żadne ustępstwa. Opowiadania wymykają się realizmowi oraz wszelkim oczekiwaniom czytelnika, a brutalność miesza się w nich z ogromnymi pokładami wrażliwości. Pomimo moich uprzedzeń do krótkich form, muszę przyznać, że ten zbiór naprawdę robi wrażenie.