Kontynuacja Miniaturzystki, to opowieść o osiemnastoletniej Thei, która wchodzi właśnie w wiek wymagający od niej zamążpójścia i stateczności. Niestety, na przeszkodzie temu staje sytuacja materialna - „ledwie wiążą koniec z końcem, przebrani za bogatą rodzinę” oraz fakt, że dziewczyna kocha kogoś innego, niż człowiek z którym najbliżsi starają się ją zeswatać. Gdy romans Thei staje się coraz poważniejszy, na progu jej domu pojawia się tajemniczy pakunek, a w nim figurka lubego. Czy to znak czy może raczej ostrzeżenie ze strony miniaturzystki? Dlaczego po tylu latach ciszy, artystka znowu daje o sobie znać? Złoty dom to opowieść o początku i o końcu. O zmianie, o dziewczynie, która szuka śladów swojej matki. Zmarła przy porodzie Marin, była siostrą Johanessa, męża Nelli, czyli głównej bohaterki Miniaturzystki. To właśnie jej postacią, obie historie spinają się w całość, a Jessie Burton kolejny raz zachwyca czytelnika klimatem i atmosferą osiemnastowiecznego Amsterdamu. Thea poszukuje prawdy oraz swojego miejsca. Jej rodzina nie potrafi wziąć za to odpowiedzialności ani dać jej ku temu przestrzeni. Uwięzieni w pozorach i problemach, zagubieni między tym co, co się powinno, a co naprawdę się chce, zmuszają dziewczynę do ukrywania swoich prawdziwych zamiarów. Tak jej najbliżsi skonfrontowani zostają z wywołaną aferą, która na zawsze zmieni życie ich wszystkich. Książka o tajemnicach, krzywdzie, miłości i przebaczeniu. Niespieszna i pieczołowita.

Rok 1705. Thea Brandt kończy osiemnaście lat. W miejskim teatrze czeka na nią miłość życia, ale w jej rodzinie nie dzieje się dobrze – ojciec i ciotka kłócą się bez końca, zaczyna brakować im także pieniędzy. Pewnego dnia w życiu Thei pojawiają się miniatury, które łudząco przypominają prawdziwe osoby/rzeczy. Dlaczego ktoś je podrzuca? Dlaczego Thei? Jessie Burton wspaniale odmalowała uczucia, z wyczuciem prowadziła po meandrach różnych scenariuszy życia. Fabuła mnie pochłonęła. Kiedy weszłam w jej nurt, za nic nie chciałam wychodzić. Nie tylko zdarzenia odgrywały główną rolę, ale i emocje, zdarzenia, zmiany nastawienia do tego, co przeszło i co właśnie toczyło się. Nieczęsto się zdarza, że po przeczytaniu książki nie mam niedosytu lub przesytu. Że mam wrażenie, iż można by coś skrócić albo jakieś wątki bardziej rozwinąć. Tu wszystkiego było w sam raz. To misternie skonstruowana, spokojna, prosta, elegancka, przejmująca, refleksyjna, zwłaszcza na końcu, powieść, która sprawia, że w głowie mi się kotłuje. Dużo z niej zachowałam w pamięci. Cieszę się, że na nią trafiłam, bardzo nam było po drodze.

“Miniaturzytska” Jessie Burton mnie zachwyciła. Pochłonęłam tę książkę z wypiekami na twarzy. “Złoty dom”...no cóż…”Złoty dom” w moim odczuciu powtórzył sukces swojej poprzedniczki. Thea Brandt kończy osiemnaście lat i z przytupem pragnie wejść w dorosłość. Kocha i czuje się kochana, jednak jej uczucie i relacja z pewnym mężczyzną musi pozostać tajemnicą. Ciotka Thei, Nella koniecznie chce wydać młodą damę za mąż. To może być jedyny ratunek dla upadającego majątku rodziny. Z kolei ojciec dziewczyny, Otto ma swoje plany związane ze starą posiadłością znajdująca się poza miastem. Nella i Otto nie potrafią znaleźć kompromisu. Jedyne, co ich łączy to zapewnienie godnej przyszłości Thei. Na domiar złego, do dziewczyny zaczynają przychodzić małe figurki. Czyżby miniaturzystka postanowiła powrócić po osiemnastu latach? Bardzo szanuję konsekwencję pióra Jessie Burton. Ta książka jest solidną kontynuacją “Miniaturzystki”. Po raz kolejny mamy do czynienia z sugestywną powieścią, pełną wyrazistych postaci i idealnie skrojonej akcji. Tu wszystko toczy się na pozór powoli i w bardzo wyważony sposób, ale jeśli spojrzeć na to z boku, to akcja mknie jak pendolino. Amsterdam 1705 roku nadal pęka od konspiracyjnych szeptów, plotek i zgryźliwości. Nadal wodzi na pokuszenie, pozwalając mieszkańcom balansować na granicy dobrych manier i grzechów. Tu sekrety sprzed lat wyłażą ze skrzyń, chcą opuścić strych, bo zbyt długo zamknięte, mogą narobić szkód.

"Złoty dom" to z czułością napisana opowieść o kobietach, ich marzeniach, tęsknotach. Elegancka w swoim stylu niczym teatralny spektakl. A na jej scenie, artyści, piękne kobiety, miłość, zdrady, intrygi. Pięknie się to czyta. Z nutą nostalgii i słodyczy. Niczym baśń o Kopciuszku. Czule i z namiętnością. Nie można jej więc nie polecać.

"Miniaturzystka" była debiutem Jessie Burton i to debiutem wyjątkowym, który bardzo szybko wspiął się na najwyższe miejsca list i stał się bestsellerem. Nie każdego co prawda zachwyciła, co zrozumiałe, mnie się podobała na tyle, że z wielką ochotą sięgnęłam po jej kontynuację. Bo w końcu, po tylu latach doczekaliśmy się i jest – "Złoty dom". Uważam, że w międzyczasie napisane przez Burton książki, które udało mi się przeczytać, dowodzą o jej kunszcie literackim i o tym, że "Miniaturzystka" nie była tylko jednorazowym przypadkiem. Tym bardziej apetyt na dalszy ciąg amsterdamskiej przygody wzrasta. Amsterdam, rok 1705. "Złoty dom" przenosi nas osiemnaście lat po wydarzeniach, które kończą "Miniaturzystkę". Thea Brandt, która wówczas przyszła na świat kończy właśnie osiemnaście lat i jest gotowa na to wszystko, co niesie z sobą dorosłość. A przede wszystkim jest gotowa na miłość. Ale jak tutaj się cieszyć i cokolwiek planować skoro dzień jej narodzin jest również dniem śmierci jej matki; a do tego w domu też dzieje się niewesoło. Brakuje pieniędzy, ojciec i ciotka wiecznie się kłócą i wyprzedają rodowy majątek. Okazuje się także, że tajemnicza miniaturzystka nie powiedziała ostatniego słowa. Zaczynają pojawiać się nowe figurki, które sieją niepokój. Wracają nierozwiązane sekrety z przeszłości. Czytając "Miniaturzystkę" towarzyszył mi lekki niepokój. Podczas lektury "Złotego domu" tego nie ma w takiej ilości. To bardziej powieść obyczajowa/historyczno-obyczajowa, która skupia się na Thei Brandt. Dziewczyna chciałaby wiedzieć więcej na temat swojej przeszłości, ale rodzina skutecznie utrudnia jej poznanie prawdy. Chciałaby kochać bez przeszkód mężczyznę, którego wybrała, Waltera. Niestety, i tutaj wkraczają ojciec i ciotka, szukając dla niej innego, odpowiedniego według nich kandydata do jej ręki. Wspomniany niepokój zaczyna pojawiać się wraz z figurkami od tajemniczej miniaturzystki. Czy tym razem dowiemy się kim jest i skąd wie tyle o rodzinie Thei? Dlaczego figurki zaczęły znów pojawiać się po tylu latach? "Pełna rozmachu powieść o ambicjach, marzeniach i determinacji młodej kobiety, która pragnie wziąć los we własne ręce." Trudno nie zgodzić się z tym zdaniem, które widnieje na tylnej okładce książki. Burton nie po raz pierwszy napisała powieść o kobiecej sile i o prawie do własnych wyborów. A należy pamiętać, że to nie jest XXI wiek lecz początek XVIII. Wtedy realia były zupełnie inne, a kobieta, zwłaszcza młoda kobieta miała z góry ustalone normy zachowania i obowiązki wobec rodziny. Thea jest przykładem dość silnej bohaterki wyprzedzającej swoje czasy, a nawet swoją epokę. Jessie Burton potrafi czarować słowami. Przepięknie nakreśla opowiadaną historię, która wywołuje w czytelniku szereg emocji. Tak było w "Miniaturzystce" i tak też jest w przypadku "Złotego domu". Książka napisana została pięknym, eleganckim i przystępnym językiem, ze smakiem i wyczuciem estetycznym, a poznawanie jej staje się prawdziwą przyjemnością. Autorka skomponowała opowieść z ogromną dbałością o najdrobniejsze detale, dlatego czytając odnosi się wrażenie przeniesienia. Niby siedzi się u siebie w pokoju (lub gdzie indziej), ale czuje się jakby towarzyszyło, prawie realnie bohaterom powieści. Pomaga w tym również wspaniale wyczarowany niesamowity, specyficzny klimat, który stanowi o uroku tej historii. Na uwagę zasługuje także osiemnastowieczny Amsterdam, który niejako staje się jednym z bohaterów książki. Sądzę, że wypada napisać kilka słów o okładce (projekt Katie Tooke z ilustracjami Dave’a Hopkinsa), bo choć nie zdarza mi się często zwracać na nie uwagi, to uważam, że ta jest wyjątkowa. Świetnie koresponduje z okładką "Miniaturzystki", tworząc spójną całość i przyciąga wzrok. Pokłon należy się też tłumaczce Annie Sak, która umiała świetnie wejść w historię Burton i odnaleźć się w tych amsterdamskich osiemnastowiecznych realiach. Oczywiście "Złoty dom", wcześniejszą "Miniaturzystkę" oraz inne powieści, które wyszły spod pióra Jessie Burton zdecydowanie polecam.

„Złoty Dom” to powieść o losach młodej Thei, która przekraczając próg dorosłości pragnie odkryć siebie. Wiele elementów jej życia w amsderdamskim domu wymaga bowiem zgłębienia. Młoda kobieta nie wie wiele o swojej matce, która zmarła przy porodzie. Zastanawia się dlaczego przeszłość, rodzinne skandale, zubożenie, pochodzenie stanowią tak pilnie strzeżoną przez krewnych tajemnice. Thea jest odważna, zdeterminowana i… zakochana. Jej skrywana miłość okazuje się jednak zgubna. A co jeśli nad rodziną czuwa ktoś kto posiada wiedzę i talent przekraczający wyobraźnię i pragnie zaznaczyć swoją obecność? Co jeśli tym kimś jest anioł stróż? Albo czarownica? Jessie Burton to artystka w budowaniu pięknego, kunsztownego warsztatu pisarskiego. Przyjemność z czytania zaczyna się zatem od pierwszych poznanych zdań. Autorka od razu podsuwa nam niebywale plastyczne oraz barwne obrazy. Przenosimy się do Amsderdamu. Jest rok 1705, a dom, który nigdyś błyszczał bogactwem teraz walczy ze wstydem, poglądami społeczeństwa, a także wewnętrznymi niesnaskami. Wszystko to czytelnik smakować może z prawdziwym zaangażowaniem. Świat utkany z marzeń i ambicji. Z tego co stracone oraz tego o co warto się starać. Miraż przeszłości i przyszłości splątany w wyszukanym tańcu. Emocje, drobne intygi, rodzinne sekrety. Romans, zdrada, poświęcenie. Młodość, mądrość, dobre oraz złe wybory. To i wiele więcej można znaleźć w „Złotym domu”. To wielowymiarowa lektura pełna smaczków, które Burton skrzętnie nam podsuwa. w takich powieściach można z łatością przepaść na parę cudownych godzin.

W końcu przychodzę do was z wyczekiwaną przeze mnie recenzją! Nie mogę jednak zbyt dużo wam opowiedzieć, ponieważ ta książka jest tak wspaniała, że na pewno nie zrobię tego wystarczająco dobrze. Każdy z was powinien sam się przekonać, jaką historię przedstawia nam ta powieść, która już samą swoją okładką zachwyca. "Złoty dom" to kontynuacja "Miniaturzystki" (której recenzja również jest na naszych profilach). Książka opowiada o dalszych losach Nelli, Cornelii, Ottona, ale także i Thei - pięknej, bystrej osiemnastolatki, która stoi u progu dorosłości. Przez skrywane dawniej tajemnice i ciągnące się za rodziną skandale, to właśnie na niej spoczywa możliwość zmienienia losów rodziny poprzez zawarcie małżeństwa z dobrze urodzonym młodzieńcem. Właśnie tak był zbudowany ówczesny świat w Amsterdamie i nie tylko. Jednakże w życiu Thei również dzieją się rzeczy, które utrudniają jej to zadanie. Dodatkowo pewnego dnia znowu pojawia się pakunek od Miniaturzystki... Czy tym razem tajemnicza kobieta znów będzie zapowiedzią porażki i kolejnego skandalu? Czy może tym razem los się odwróci i bohaterowie będą mogli zacząć nowe lepsze życie? "Złoty dom" tak jak i "Miniaturzystka" są napisane w niezwykły sposób i opowiadają naprawdę ciekawą historię. Autorka przedstawia nam losy bohaterów w taki sposób, że można się poczuć, jakby było się częścią wszystkich wydarzeń. Co prawda, czytałam książkę dość długo, ale uważam to jako duży plus, ponieważ ta książka jest inna niż wszystkie inne. Zdecydowanie wyróżnia się na tle tych, które jesteśmy w stanie przeczytać nawet w jeden dzień. Ta historia potrzebuje czasu, żeby mogła w nas żyć. Nie da się przejść obok niej obojętnie. Dlatego jeśli jeszcze nie zapoznaliście się z tymi książkami to naprawdę warto. Jestem przekonana, że po lekturze będziecie podobnie zachwyceni jak ja. Ta historia naprawdę jest tego warta!

”(...) ci, którzy nie mają horyzontów, pragną zniszczyć nasze.” Czy da się połączyć elementy romansu historycznego z kryminałem i stworzyć jedną spójną całość? Oczywiście, że tak ! Dowodem tego połączenia są powieści Jessie Burton „Miniaturzystka” i długo wyczekiwana kontynuacja „Złoty dom”. Miniaturzystka to historia 18 letniej Nelli Ortman, która wychodzi bogato za mąż i z małej wioski przeprowadza się do Amsterdamu, gdzie od małżonka otrzymuje miniaturę ich domu w postaci kredensu. Dziewczyna postanawia umeblować domek składając zamówienie u Miniaturzystki. Nieświadomie z każdym kolejnym wyposażeniem repliki oraz kolejnymi figurkami, odrywa mroczne tajemnice nowej rodziny. Złoty dom opowiada o Thea Brandt, która wkracza w dorosłość. Jednak w jej domu rodzinnym sytuacja z dnia na dzień się pogarsza. Ojciec wraz z ciotką Nellą ciągle się kłócą, pojawiają się również problemy materialne. W dniu 18-stych urodzin nastolatki na światło dzienne zaczynają wychodzić rodzinne sekrety z przeszłości… Dziewczynie ktoś podrzuca figurki… Co one oznaczają i dlaczego trafiają akurat do Thea? Czy do domu Brandtów ponownie zawita Miniaturzystka…? Obie książki to wybitne powieści, ukazujące życie w XVII Amsterdamie. Z jednej strony piękne, z drugiej zaś przerażające. Czytelnik oczami wyobraźni widzi piękne zdobione suknie, zabytkowe uliczki, stukot końskich kopyt, wyjątkową architekturę, ale również nieprzenikniony mrok, sekrety i tajemnice. Obie powieści łączą ze sobą świat magii z realizmem. Gwarantuję, iż każdy czytający będzie czuł każdy zapach, każdy najmniejszy szmer bądź szelest, każde najdrobniejsze ukłucie niepokoju. Mało tego! To książki, które przypominają nam dlaczego zakochaliśmy się w czytaniu! Niewielu autorów potrafi stworzyć historie pochłaniające nas dogłębnie. Jessie Burton zabiera nas w magiczny świat i daję nam dwie genialne historie pełne miłości, zdrad i tajemnic okraszonych zemstą, pozorami i niespodziewanymi zwrotami. Serdecznie polecam

test test test lalalalalalallalalalalalallalalalalalallalalalalalalal

WOW ! Genialna lektura, cudowna literatura piękna. Jest to kontynuacja „Miniaturzystki”, którą byłam oczarowana. Piękny język i styl, ciekawa fabuła i niesamowicie realistyczni bohaterowie. Powieść przenosi nas w zupełnie inny, nieznany nam magiczny świat. Lekturę czyta się lekko, szybko i z wielkim zaangażowaniem. Chłonęłam wszystko co się w niej działo – słowa, gesty, zapachy, emocje, sytuacje. Nie mogłam odłożyć książki na bok, musiałam przeczytać ją na raz, musiałam poznać zakończenie. Poruszyła we mnie tak wiele emocji, dała zamyślenie, refleksję, trochę smutku i radość. Bardzo polubiłam naszą główną bohaterkę i chciałam, aby była taka jak chce – wolna i szczęśliwa. Wszystko dzieje się w Amsterdamie w osiemnastym wieku. Jest rok 1705 i Thea Brandt właśnie kończy 18 – lat, jest zbuntowana, uparta i pełna życia. Jest zakochana w przystojnym dekoratorze wnętrz, z którym spotyka się potajemnie. Wszystko dzieje się po cichutku i dziewczyna nie wie, dlaczego chłopak nie chce, aby ktokolwiek dowiedział się o tym, że są razem. Pewnego dnia ktoś zaczyna ją szantażować i Thea odkrywa bardzo zaskakująca prawdę o swoim ukochanym. Ktoś zaczyna przysyłać jej dziwne maleńkie figurki, które dokładnie pasuję do tego co się dzieje aktualnie w jej życiu. Do tego znajduje skrzętnie ukryte na strychu przedmioty. Trzeba przyznać, że w życiu Teao wiele teraz niewiadomych i zaskoczeń. Rodzina Theo ma kłopoty finansowe, są zadłużeni i zaczynają sprzedawać cenne pamiątki rodzinne. Ojciec wraz z ciotką zamiast rozwiązać sytuację ciągle się kłócą. Jednak ciotka uknuła intrygę i zabiera dziewczynę na bal, na którym może znajdzie odpowiedniego dla niej męża. Kandydatów jest kilku, tylko czy któryś z nich przypadnie dziewczynie do gustu ? Thea wie, że pokładane są w niej nadzieje rodziny i tylko ona i jej zamążpójście może uratować sytuację. Co zrobi ? Ja już wiem i zachęcam Was do poznania tej cudownej opowieści. Jest to piękna, wzruszająca historia o miłości, marzeniach, pragnieniach. Ogromnej sile i determinacji. Będzie wiele intryg, tajemnic, niespodzianek. Przeszłość, która powraca i może stać się ważną wskazówką. Wreszcie Theo dowie się więcej o swojej rodzinie i przeszłości, którą tak bardzo przed nią chowa rodzina. Nareszcie będzie mogła chociaż trochę poznać swoją matkę, która odeszła w dniu kiedy ona się urodziła. Zakończenie mnie zaskoczyło i jest otwarte, co daje mi nadzieję, że już niebawem autorka napisze kolejną część tej cudownej historii. Czekam za nią 🙂

Lubicie powieści zagadkowe, tajemnicze, odtwarzające dawne scenerie, pełne smaków, dźwięków i niezwykłych bohaterów? Jeśli choć po części Wasza odpowiedź jest na tak Złoty dom będzie trafionym wyborem. Po raz kolejny odwiedzamy XVIII wieczny Amsterdam, lecz tym razem w towarzystwie Thei - bohaterki, która wyprzedza o krok swoją epokę. Miała być jedynie dodatkiem do męża, choć na jej barkach spoczywa odpowiedzialność za przyszłość rodziny bierze sprawy w swoje ręce i nie waha się podjąć decyzji. Nie chcę być wyłącznie marionetką w teatrze lalek. Silne sylwetki kobiece to nie jedyny walor, bo mamy tu plejadę ciekawych postaci jak malarza dekoracji teatralnych czy alchemika zieleni. W powietrzu wisi coś ciężkiego, złowieszczego, a w tle wciąż majaczy widmo miniaturzystki i pojawia się zagadka kolejnych figurek. Nasze zmysły ukoi zaś smak ananasowej konfitury. Problem aranżowanych małżeństw podjęty pierwotnie w Miniaturzystce wraca tu ze zdwojoną siłą, a mrok i tajemniczość dodają tej powieści uroku. Mam apetyt na ciąg dalszy, a moja intuicja podpowiada mi, że to nie koniec historii.

"Złoty dom" http://telewizjaleszno.pl/2023/07/13/duzy-pokoj-z-ksiazka-odc-101/

Do wszelkich kontynuacji – filmowych, serialowych czy książkowych – podchodzę ze sporą rezerwą. Nieraz zdarzało się, że kolejne odsłony znanej historii okazywały się co najmniej rozczarowujące i nawet jeśli bazowały na sentymencie do bohaterów, nie dały rady przekonać do siebie widzów czy czytelników. Na szczęście są także chlubne wyjątki, które sprawiają, że mimo obiekcji sięgamy po ciągi dalsze. Mnie zelektryzowała wiadomość o polskim wydaniu kontynuacji Miniaturzystki Jessie Burton do tego stopnia, że sięgnąłem w końcu po tę powieść, aby móc przeczytać w miarę szybko Złoty dom. Brytyjska autorka wróciła do Amsterdamu z przełomu wieków prawie dekadę po debiucie nie tylko po to, aby opowiedzieć losy następnego pokolenia mieszkańców okazałego domu nad Kanałem Pańskim, ale przede wszystkim dlatego, że historia miniaturzystki wymagała wyraźnego zakończenia i zamknięcia najważniejszych wątków. Pytanie, czy Burton udało się spełnić oczekiwania spragnionych dalszego ciągu czytelniczek i czytelników, pozostaje – w mojej ocenie – otwarte i zależy od nastawienia do lektury. Jest rok 1705 i wydawać by się mogło, że dramatyczne w skutkach wydarzenia, które wywróciły życie rodziny Brandt do góry nogami, są już tylko wspomnieniem przeszłości. Nic bardziej mylnego. Gromadzony przez lata majątek topnieje w zastraszającym tempie, relacje towarzyskie zamierają, a osiemnastoletnia Thea Brand, córka nieżyjącej Marin i czarnoskórego służącego Ottona wciąż budzi niezdrowe zainteresowanie mieszkańców Amsterdamu. Zachowanie pewnej siebie młodej kobiety spędza sen z powiek jej ciotce i ojcu, ale prawdziwe kłopoty zaczynają się, gdy The otrzymuje w prezencie małe, kunsztownie wykonane figurki. Wszystko wskazuje na to, że tajemnicza miniaturzystka powróciła, aby po raz kolejny namieszać w życiu rodziny Brandtów. Zaraz po lekturze debiutu Jessie Burton pomyślałem, że ta historia nie została opowiedziana do końca, głównie z powodu urwanego wątku tajemniczej miniaturzystki, której artefakty miały w sobie zakodowane istotne dla rodziny Brandtów informacje. Nie dziwi więc fakt, że autorka powróciła do historii, która przyniosła jej popularność i rozkochała w sobie miliony czytelniczek i czytelników na całym świecie. Akcja Złotego domu rozrywa się prawie dwie dekady po wydarzeniach opisanych w Miniaturzystce i koncentruje na losach osiemnastoletniej Thei wychowywanej wspólnie przez Nellę, Ottona i Cornelię, nadal wiernie służącej zubożałej rodzinie Brandtów. Thea jest bohaterką udanie wpisującą się w zmieniającą się rzeczywistość początku XVIII wieku. Inteligentna, samodzielna i zadziorna, nawet jeśli popełnia błędy i w wielu przypadkach nie ma racji, twardo walczy o samostanowienie w świecie ściśle określonych reguł społecznych. Działa wbrew ojcu i ciotce, szukając rozwiązań tam, gdzie inni by sobie odpuścili, dostrzega obłudę amsterdamskiej socjety, wyczuwa fałsz i dwulicowość. Ma świadomość ograniczeń, ale nie pozwala na to, aby stawały na drodze jej szczęściu. Gotowa jest iść pod prąd nawet wtedy, kiedy wie, że konsekwencje takiego postępowania mogą być dla niej bolesne. Thea momentami przypomina swoją ciotkę Nellę z jej obawami i marzeniami młodej mężatki, ale jest od niej silniejsza i bardziej przebojowa. Zasadniczo Nella krytykuje postępowanie swojej podopiecznej, ale w rzeczywistości najchętniej podążyłaby jej śladami żałując, że w przeszłości nie zdobyła się na bardziej zdecydowaną postawę w obliczu dramatycznych wydarzeń z udziałem jej męża. Złoty dom to barwnie napisana opowieść z pogranicza literatury pięknej, łączącej fikcję historyczną z romansem i solidną prozą obyczajową. Burton, przenosząc punkt ciężkości fabuły na młodą Theę, nie zapomniała o bohaterkach i bohaterach znanych z Miniaturzystki i również z taką samą dbałością o szczegóły przedstawiła Amsterdam z początku XVIII wieku. Autorka skupiła się na emocjach dziewczyny walczącej o swoje marzenia i przyszłość, ale gdzieś po drodze zgubiła zarówno tajemniczy klimat opowieści, jak i samą miniaturzystkę. Być może celowo – zagadkowa artystka przewija się tu i ówdzie w fabule, ale gdzieś w tle, w wyniku czego czytelnik nadal nie poznaje do końca jej sekretów. A ponieważ cała historia zostaje doprowadzona do bardzo wyraźnego i czytelnego finału – szanse na jakieś dopowiedzenia w tej kwestii są raczej niewielkie. Wydaje się, że w kontynuacji Burton bardziej zależało na pokazaniu całego procesu dojrzewania Thei do wzięcia sprawy w swoje ręce niż na kuszeniu czytelnika klimatem tajemnicy i niedopowiedzenia. Przyznam, że choć książkę bardzo dobrze mi się czytało i powrót do domu nad Kanałem Pańskim okazał się przyjemnym literackim doświadczeniem, to właśnie na brak nieco mrocznej atmosfery i budzącej niepokój tajemnicy mogę sobie ponarzekać. Z drugiej jednak strony doceniam, że pisarka zgrabnie zakończyła tę historię, dając ulubionym przez czytelnika bohaterom szansę na nowy początek. Przyznam, że zaraz po lekturze Złotego domu miałem wobec tej powieści pewne wątpliwości, ale ostatecznie nie wpłynęły one diametralnie na ocenę kontynuacji Miniaturzystki.

Z notek o autorce i jej utworach czytelnik dowiaduje się, że powieść opowiada o kolejnych latach życia Thei Brandt, którą wielu czytelników na pewno zna z wcześniejszej książki Jessie Burton - „Miniaturzystki". Niestety, przyznaję, że dotychczas nie udało mi się przeczytać, ale po lekturze „Złotego domu" na pewno wypożyczę ją, gdyż historia dojrzewającej nastolatki okazała się interesująca, a Amsterdam, historia Holandii oraz cała epoka, w której toczy się akcja, bardzo mnie ciekawią. Panna Thea wchodzi w prawdziwe dorosłe życie, co nie jest proste, ponieważ nie ma matki, gdyż zmarła, kiedy dziewczyna urodziła się. Ojciec to czarnoskóry Otton, dawny służący, co też w tamtych czasach budziło ogromne kontrowersje. Życie Thei nie jest więc usłane różami, znajduje się trudnej sytuacji materialnej, bo majątek z przeszłości skończył się. A do tego w minionych epokach dziewczynę osiemnastoletnią uważano za kobietę, która już dawno powinna mieć męża i dzieci. Thea nie ma więc specjalnego wyboru. Targają nią silne emocje, gdyż rodzina - jak to dawniej zwykle bywało - znajduje jej kandydata na małżonka, ale dziewczyna kocha innego, a więc atmosfera „zagęszcza się". Komplikacje rosną, kiedy Thea otrzymuje dziwny, choć piękny prezencik w formie figurek. Nie wie, co to może oznaczać, nie ma świadomości, że być może powróciła pewna tajemnica z przeszłości, z czasów których nie zna. W tym momencie akcja wciąga bardziej, ale co wydarzy się dalej w życiu Thei, dowiecie się, gdy przeczytacie tę naprawdę „klimatyczną" powieść. ZJ

Chciałoby się sięgnąć na półkę, gdzie leży „Złoty dom”, i poczuć w dłoni maleńką figurkę i… …Patrzeć tylko w przyszłość. Osiemnaste urodziny. Umowne przejście w inny czas. Zaraz młoda kobieta wkroczy w dorosłość. Czego oczekuje? Co zaskoczy ją? Czy to jest czas na odsłonięcie przeszłości? Gdyby żyła w pełnej, tradycyjnej rodzinie, byłaby mniej czy bardziej samodzielna? Gdyby… Gdyby Thea znała swoją historię… Gdyby pamiętała twarz, figurę i ciepło mamy… Gdyby… „Gdyby zmarli nie otoczyli jej korowodem” W amsterdamskiej kamienicy ulokowanej nad Kanałem Pańskim sekrety trudniej jest odkryć niż zawartość kufra na strychu. O pewnych sytuacjach rozmawia się tylko za zamkniętymi drzwiami. Wszyscy czują się upoważnieni do kierowania życiem osoby najmniej zorientowanej. Tymczasem i ona nie chce być bezwolną lalką. Tajemnice zawsze towarzyszyły Thei. Dlaczego nigdzie nie ma portretu zmarłej Marin, a uwagę podczas posiłków przyciąga obraz przedstawiający katastrofę morską? „Przypomnienie o niebezpiecznych skutkach nadmiernych ambicji – w miejscu, gdzie zażywa się przyjemności”. Trudno było dziwić się nastoletniej pannie, że ucieka w nierealny świat teatru. Co prawda tam „To wszystko jest na niby”, ale jakich ciekawych ludzi można poznać za kulisami… Jakie emocje mogą porwać młodą damę, niczym sztormowe fale? Teatr to nie jest jedyne miejsce, gdzie można wykreować swoją życiową rolę. Bal u pani Clary Sarragon był bardziej zadziwiający. Czas zaprezentować się w eleganckim świecie. Szelest wytwornych tkanin, lekko trącane kieliszki, ledwie słyszalny szept artystki pojawiającej się po wielu latach. I lęk o przyszłość debiutantki… „Tam zrobią z niej widowisko. I to my im to umożliwimy. - Może dobrze, żeby ludzie zaczęli ją zauważać. Jest piękna, utalentowana. Dajmy jej szansę.” Weselny kielich, Złoty dom, kloppertje obwieszczające narodziny dziecka… Czego więcej oczekuje młoda urodziwa, choć nieposażna kobieta? Rzeczywistość nie jest doskonała jak figurki miniaturzystki. „Nie chce ulec myśleniu, że maleńkie kończyny Waltera, jego pusta paleta albo cztery ściany tego nieprzeniknionego złoconego domku kryją w sobie jakieś zaszyfrowane komunikaty, które przeprowadzą ją przez te życiowe zawirowania” Powieść napisana przez Jessie Burton urzekła mnie pięknem detali, uroczych jak miniaturka „Złotego domu”. Prawdziwy gmach może być tylko zewnętrznie efektowny. Postacie w tej książce lśnią jak szlachetne kamienie w stylowej oprawie. Tu nie ma kiczu i tanich efektów. Ulegając emocjom, przenosimy się w świat, tak różny od naszych czasów. Ostatecznie ponad trzy stulecia zmieniają perspektywę obserwacji socjologicznej. Blisko czterdziestoletnie kobiety są już „w poważnym wieku” a jeszcze trzymają się nieźle, natomiast czterdziestokilkuletni mężczyźni są „wypaleni zawodowo” i bywają zaniedbani w domu. Zmieniły się kanony postępowania, ale jeszcze „Wszystko się może zmienić”. Nie zszarzała literatura piękna. Zapraszam wszystkich do niezapomnianych odwiedzin w niezwykłym świecie, którego powidoki zostają w pamięci na dłuuugo.

Akcja Złotego domu, rozpoczyna się dokładnie 18 lat po zakończeniu akcji Miniaturzystki. Jessie Burton wraca z jej kontynuacją w wielkim stylu, po raz drugi przywołując ducha tytułowej bohaterki. Ta, choć pozostająca nadal w cieniu głównych wydarzeń, wywrze na nie niebagatelny wpływ. Po raz wtóry symboliczne będą podrzucane przez nią misternie wykonane figurki, w tym miniaturowa replika ananasa. Ta okaże się przełomowa, kluczowa i jakże wyzwalająca dla podejmowanych przez jedną z głównych bohaterek decyzji. Thea kończy właśnie osiemnaście lat. Jej prawdziwą pasją jest teatr, do którego wymyka się często, by nie tylko podziwiać pełne dramaturgii przedstawienia, ale też, by skrycie spotykać się z okolicznym artystą malarzem – Walterem. To przy jego boku kobieta odkryje pierwsze blaski miłości, poczuje jej smaki, uroki, ale i niebezpieczeństwa. Naiwnie marzy o romantycznym związku z miłości, o małżeństwie, którego nie zawsze, gdyż jej rodzina – ojciec Otto oraz ciotka Nella mają dla niej inne plany. Usilnie próbując ratować majątek, który topnieje, postanawiają wydać swoją podopieczną za majętnego mężczyznę z koneksjami, Jacoba van Loosa. W tym momencie Thea zaczyna odbierać tajemnicze przesyłki z miniaturowymi figurkami, a fakt ów diametralnie zmieni zarówno jej podejście do życia jak i sposób postrzegania własnej rodziny. Złoty dom to melancholijna ballada o pozbywaniu się młodzieńczych złudzeń kosztem chłodnej, ekonomicznej kalkulacji. Rodzina Brandtów przedkłada bowiem szczęście Thei nad własne bezpieczeństwo finansowe i zachowanie pozorów majętnego statusu społecznego. Jessie Burton podejmuje tym samym polemikę na temat małżeństw aranżowanych, punktuje przywary osiemnastowiecznego społeczeństwa Amsterdamu, ukazując wyrachowanie oraz fałszywość jego intencji. Stojąca u progu dorosłości Thea zostaje zmuszona skonfrontować się z obcym i nieprzyjaznym środowiskiem, którego obecności wolałaby nie przyjmować do wiadomości. Karmiona młodzieńczymi ideałami jest kobietą wierzącą w małżeństwo nie z rozsądku a z prawdziwej, szczerej i romantycznej miłości. Instytucja małżeństwa jawić się tutaj będzie jednak jako sztuka dostosowywania się, będąca jedynie furtką do finansowego bezpieczeństwa. Obdarta ze złudzeń dziewczyna staje w obliczu kolejnego wyzwania – rozwikłania tajemnicy śmierci własnej matki. Thea zmuszona będzie zatem odkrywać skrawki przeszłości, tak skrzętnie latami przed nią chronionymi i ukrywanymi. Podejmując ryzyko stanie przed obliczem trudnych i niejasnych dla jej otoczenia wyborów. Tym samym Złoty dom okaże się powieścią o walce o siebie, o poszukiwaniu własnych korzeni oraz własnego ja, o życiowej determinacji i aspiracjach, o które warto i trzeba walczyć. Jessie Burton ma wspaniałą umiejętność kreowania rzeczywistości z aurą niedopowiedzeń i ciążącej nad nią tajemnicą. Zagadkowości tej nie brakowało w Miniaturzystce, nie brakuje również w jej kontynuacji. Rodzinny sekret, tajemnicza postać miniaturzystki – z jednej strony, z drugiej zaś niejednoznaczne i początkowo niezrozumiane wybory postaci wątków pobocznych. Ich kreacja oraz pogłębiony rys psychologiczny sprawiają, że powieść nabiera ducha klasycystycznej powieści obyczajowej. Choć próżno doszukiwać się tutaj zawrotnego tempa akcji czy wytwornej i wyrafinowanej. To proza rozmyślna, o dojrzałym sznycie, która ma szanse rozkochać w sobie wszystkich entuzjastów literatury klasycznej. Burton zachwyca wnikliwością obserwacji ludzkich poczynań jak i elegancją pióra.