"Podwilcze” wprawiło mnie w zachwyt. Delektowałam się każdym słowem i racjonowałam kolejne rozdziały powoli i z rozwagą, odwlekając moment, kiedy ta historia dobiegnie końca. Książka opowiada o szczególnej relacji między uczennicą a mistrzynią – Kornelią a Narcyzą, które połączyła pasja do psów i sztuki. To historia o odkrywaniu swojej tożsamości, pożądaniu, potrzebie piękna, miłości i jej braku. Powieść Martyny Bundy uwiodła mnie przede wszystkim świetnie wykreowanymi portretami kobiecymi. Główne bohaterki poznajemy prawie na wylot. Kornelię samotnie wychowywała matka. Dziewczyna nie zna czułości, dla matki ważniejsza była dyscyplina i posłuszeństwo. Narcyza to na pozór szczęśliwa żona i matka, która zna się na sztuce, historii i sznaucerach olbrzymich. Jednak kobieta ukrywa prawdę o swojej przeszłości, nie chce pokazać Kornelii prawdziwego oblicza. Co ukrywa kobieta? Dlaczego nie chce wyjawić prawdy o sobie? Warto sprawdzić, zanurzając się w fabułę tej powieści. Na drugim planie stoją jeszcze postaci równie ciekawe: matka Kornelii, której świat obraca się wokół walki o lepsze jutro, Gizela, która wprowadza się do Kornelii i jej matki, oraz Adam, syn Narcyzy. Powieść jest napisana pięknie, z klasą, wyczuciem i ogromną wrażliwością, pełna jest wysublimowanych słów i emocji. Chylę czoła przed autorką. Koniecznie muszę nadrobić „Kota niebieskiego”. Polecam!

Nazwisko Martyny Bundy przyciągało mnie od dawna, a jednak dotąd nie miałam okazji poznać jej twórczości. Przeczytałam właśnie jej najnowszą powieść pt. „Podwilcze” i wygląda na to, że nie zaprzyjaźnię się z jej piórem na dłużej. Bohaterką „Podwilcza” jest Kornelia, którą poznajemy jako kilkunastoletnią dziewczynkę, a potem jako dorosłą kobietę, którą oskarża się o nieumyślne spowodowanie śmierci. Jako dziecko nasza bohaterka zaczyna odkrywać swoją tożsamość i zainteresowania sztuką pod okiem pani Narcyzy. Między mentorką a dziewczynką rodzi się fascynacja o seksualnym podłożu, jednak pewne granice nigdy nie zostaną przekroczone. Burzliwa relacja dwóch bohaterek przechodzi różne etapy, aż pewnego dnia pani Narcyza znika z życia Kornelii. Jako dorosła kobieta Kornelia przyjmuje nietypową ofertę pracy. Ma się opiekować psami w niszczejącym dworku w Podwilczu. Kiedy przybywa na miejsce, odnajduje mnóstwo śladów pani Narcyzy – od jej ulubionej rasy psów po charakterystyczne motywy na tapetach w dworku. Wkrótce odkrywa dramatyczną prawdę o swojej dawnej nauczycielce, a także o smutnej przeszłości miejsca, w którym przyszło jej się znaleźć. W moim odczuciu „Podwilcze” jest powieścią, której brakuje oryginalności. Temat dojrzewania pod okiem starszej nauczycielki jest dość wyeksploatowany i znam powieści, w których został przedstawiony w sposób zdecydowanie ciekawszy. Tutaj autorka skupiła się na seksualności i poszukiwaniu swojej tożsamości. Kornelia jest zagubiona, nie otrzymuje od nikogo wsparcia, kiedy przeżywa trudne emocje i wątpliwości. Obserwuje reakcje swojego ciała, jednak nie potrafi ich prawidłowo zrozumieć i zinterpretować. Dziewczynka wychowuje się bez ojca, jednak matka również odmawia jej bliskości. To się trochę zmienia, kiedy w ich życiu pojawia się Gizela. Można się domyślić, że jest partnerką matki Kornelii. Odrobinę ciekawszym wątkiem okazały się dla mnie losy pani Narcyzy. Kobieta doświadczyła w swoim życiu niewyobrażalnej tragedii. Za każdym razem, kiedy spotykało ją coś złego, radziła sobie z tym poprzez zmianę tożsamości. Jednak jej życie możemy poznać tylko dzięki jej opowieści. Dramat z dzieciństwa silnie wpłynął na jej tożsamość i sposób myślenia o sobie i świecie. „Podwilcze” jest książką niejasną, a wiele wątków i wydarzeń pozostaje w sferze domysłów. Autorka pozostawiła czytelnikom olbrzymie pole do własnych interpretacji. Jej proza z pewnością spodoba się tym, którzy lubią rozbierać lektury na czynniki pierwsze, interpretować i szukać ukrytych znaczeń. Akcja została poprowadzona w taki sposób, że budzi zainteresowanie. Bo od samego początku można się zastanawiać, przed czym ucieka Kornelia i jaki ma to związek z jej dzieciństwem. Nie bez znaczenia pozostają wątki kynologiczne oraz fascynacja sztuką. Podsumowując, cieszę się, że poznałam twórczość Martyny Bundy. Jej „Podwilcze” jest książką klimatyczną i niepokojącą. Spodobał mi się sposób poprowadzenia akcji, gdzie autorka zaczęła od tajemnicy, by wrócić do dzieciństwa bohaterki, a potem opisała jej dorosłość, a na końcu wyjaśniła wszystkie wątki. Tym niemniej nie przepadam za tak daleko posuniętą niejednoznacznością. W przypadku „Podwilcza” zachęcam do samodzielnej oceny książki, bo moje odczucia po lekturze są ambiwalentne.