To super książka! Od samego początku polubiłam bohaterów, a styl autorki według mnie jest lekki, więc świetnie się ją czyta. "Stan splątania" to idealna powieść na jesienne wieczorki pod kocykiem, z herbatką.

W tej książce jest coś, co nie pozwala się oderwać, coś co niepokoi i usidla, a jednocześnie oczyszcza i pokazuje piękną relację. Relację, w której wiek nie ma znaczenia, bo stan splątania miewamy wszyscy, ale nie wszyscy go akceptujemy. Nowatorska narracja, proste niewydumane dialogi sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem, ale w głowie pozostaje na długo.

Zawsze w przypadku powieści o szkole, uczniach i ich rozterkach, sprawdzam ich zbieżność z realnym światem moich wychowanków. Tym razem test wypada nieomylnie na korzyść autorki. "Stan splątania" to książka, która aż kipi autentycznością obaw i nadziei swoich bohaterów.

Historia Marii, Leny i Miłosza jest jak ciepły kocyk, otulający nas czule w zimowe, długie wieczory. Przepełnia nadzieją. Piękna książka z ważnym przesłaniem! 

Po przeczytaniu tej książki nurtuje mnie pytanie - dlaczego młodzi ludzie nie mają takich lektur w szkole? Co stoi na przeszkodzie, żeby poznali i mieli dostęp do literatury opisującej świat, który ich dotyka, jest na wyciągnięcie ręki, zawiera mnóstwo problemów, pojawiających się w ich życiu codziennie (...). Co jest fenomenalne w prozie pani Roksany Jędrzejewskiej- Wróbel to fakt, że przemiana dotyka nie tylko tych młodych ludzi. Rozlewa się także na ich bliskich: na zabieganych i sfrustrowanych rodziców, którzy tylko na początku dziwią się, że ich dzieci coraz chętniej spędzają czas w Zacisznej Przystani. Piękne w tej opowieści jest dojrzewanie do mądrości i otwarcie się na drugiego człowieka. Dzielenie się przez pensjonariuszy przemyśleniami i wskazówkami, które zamiast drażnić młodych ludzi, odsłaniają im przestrzenie, do tej pory uznawane na niepotrzebne lub chętnie skrywane jako zbyt trudne

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu rekomendacja39.blogspot.com

Ta książka uczy, że nie należy lekceważyć człowieka. Niezależnie od wieku każdy potrzebuje miłości, przyjaźni, uwagi drugiej osoby, bliskości i ciepła. Uzmysłowiła, że wszyscy jesteśmy sobie nawzajem potrzebni i wiele możemy się od siebie uczyć. „Ze starymi ludźmi jest trochę jak z (…) kompostownikiem (…) Niby obierki, resztki, śmieci, a jak pięknie nawożą ziemię, żeby nowe rośliny mogły wyrosnąć”.

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie books.are_mypassion

Wspaniała, poruszająca książka, która pozostawi każdego z Was w stanie zadumy i skłoni do refleksji nad życiem i tym, co jest w nim najważniejsze. Polecam z całego serca!

Premiera już 13.10! Zatem wypatrujcie, kupujcie i czytajcie!

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie meradil_zmiloscidoliteratury

Dojrzała, mądra i pięknie napisana! Kontrast między młodością a starością w tej powieści jest tak drastyczny, jak zderzenie mrówki rzuconej na szyny i pociągu nadchodzącego w pędzie! (Tak to było? Tetmajer?)... Jestem pod wrażeniem wnikliwej diagnozy naszych czasów jaką postawiła autorka. Wszyscy jesteśmy "zatrzaśnięci w bezpiecznych kapsułach obojętności". Zamknięci, ograniczeni na relacje, z których nie czerpiemy korzyści... A człowiek jest człowiekowi niezbędny do życia, do szczęścia, do spełnienia. Parafrazując, okazuje się, że nie da się zarobić tyłu pieniędzy, żeby kupić sobie wolny czas - więc po co się zaharowywać?

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie wartoczytac.

Mimo że książka „Stan splątania” określona jest jako powieść młodzieżowa, to uważam, że nie posiada ograniczeń wiekowych – tak jak przyjaźń i miłość. To pełna ciepła historia zarówno dla nastolatków, jak i ich rodziców czy dziadków – dla wszystkich. Gdyby móc zamienić tę książkę na inny przedmiot, byłaby kocem zrobionym na drutach, którym otulamy się podczas refleksyjnych myśli nad życiem. Sama po jej lekturze mam głowę pełną przemyśleń – czy dobrze korzystam z życia, czy nie będę kiedyś żałować, że nie zrobiłam więcej?

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie books.cat.tea 

„Stan splątania” Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel to ciepła, ale i dająca wiele do myślenia książka dla młodzieży. Sięgnąć po nią mogą jednak również dorośli, zwłaszcza rodzice nastolatków i nauczyciele. Bohaterami powieści są uczniowie ósmej klasy. Uczęszczają do elitarnej szkoły, w której liczą się przede wszystkimi wyniki, lokaty, sukcesy. Wyścig szczurów nie każdemu jednak służy (o ile w ogóle to możliwe). Maria, Lena, Miłosz to trójka bohaterów, którzy od kilku lat uczą się w tej samej klasie i w dodatku mieszkają blisko siebie, ale tak naprawdę niewiele o sobie wiedzą i nie zabiegają o nawiązywanie kontaktów. Każde nich ma swój świat i swoje problemy – naprawdę bardzo ważne, chociaż niedostrzegane, lekceważone przez rodziców. Boją się do siebie zbliżyć, bo nikt nigdy nie wyjaśnił im, czym jest przyjaźń. Mają być najlepsi! W wielkim świecie! Wszystko zmienia się, gdy ósmoklasiści, zmuszeni do zdobycia kolejnych punktów, trafiają do domu seniora, gdzie pracują jako wolontariusze. Powoli dociera do nich, czym jest starość w Polsce. Uświadamiają sobie, że dotąd żyli pod kloszem, nawet jeśli ze swojego życia nie byli zadowoleni. Interesujące i intrygujące są także kreacje leciwych pensjonariuszy Zacisznej Przystani. Nagła obecność młodych ludzi budzi w seniorach wspomnienia i wiele zmienia w ich życiu. Tego samego doświadczają nastolatkowie. „Stan splątania” nie jest powieścią niepoprawną optymistycznie. Autorka bardzo realistycznie pokazuje świat współczesnych nastolatków. To świat, w którym dominuje presja. Podobnie rzecz ma się z rzeczywistością, w której żyją (a raczej egzystują) ludzie starzy (tak, starzy – nie bójmy się tego słowa). Ci ludzie cierpią, szykują się na śmierć (bohaterowie nawet mają tzw. pudełka śmierci – czym są? – dowiecie się, gdy przeczytacie książkę). Roksana Jędrzejewska-Wróbel mądrze, wzruszająco i ciepło opowiada o dwóch światach – tylko pozornie odległych. Młodość i starość mogą współistnieć i wspaniale się uzupełniać oraz uszczęśliwiać, ale tylko wówczas, gdy nie będzie to obowiązek czy szkolny projekt, który któregoś dnia po prostu się kończy. Spodobało mi się też, że jest w tej powieści miejsce na poczucie humoru – inteligentne, wysublimowane. Daję dodatkowy plus za to, że dałam się podejść autorce – gdy pod koniec pomyślałam przez chwilę, że to będzie przewidywalny finał, dostałam wielką niespodziankę. Zakończenie to naprawdę wisienka na torcie. I pokazuje, że tytuł jest bardziej wieloznaczny niż sądzi się na początku lektury. POLECAM BARDZO !!!

Powieść międzypokoleniowa, jak określił wydawca „Stan splątania” Roksany Jędrzejewskiej – Wróbel, niesie obietnicę czegoś ponadczasowego, zwracającego uwagę na czerpanie z życia tego, co najważniejsze, najlepsze. Rzeczywiście, lektura wzruszyła mnie, zachęciła do zatrzymania się, przemyślenia, kim właściwie chciałabym być i co mnie uszczęśliwia. Choć w zamyśle miała być książką młodzieżową, to jestem przekonana, że poruszy czytelnika w każdym wieku. Bohaterami książki są uczniowie ósmej klasy, przygotowujący się do egzaminu końcowego – Lena, Maria i Miłosz. Nastolatkowie żyją w bańkach obojętności, pod stałą presją szkoły i rodzin, w poczuciu niedopasowania do nikogo i niczego, niepewni i samotni. W ramach wolontariatu, za który otrzymają punkty potrzebne przy rekrutacji do szkół średnich, zostają skierowani do domu opieki dla osób starszych. Poznają tam Elodię, Jarminę i Bentrama oraz innych staruszków, którzy już nikomu nie są potrzebni, za których decyzje podejmowane są przez innych, których nie traktuje się poważnie. Po niezbyt udanym początku znajomości okazuje się, że nastolatkowie i staruszkowie znajdują się w zaskakująco podobnej sytuacji: są samotni, pozbawieni możliwości decydowania o sobie, nierozumiani, naciskani i ograniczani. Nawiązuje się między nimi niespotykana nić porozumienia, pełna szacunku i empatii, prawdziwa przyjaźń bez wzajemnego oceniania. Prowadzi ona do zaskakujących wydarzeń, nowego otwarcia, chwil prawdziwego szczęścia i powrotu do wspólnot, dając wszystkim poczucie autentyczności, wyzwolenia do wyzwań i wymagań współczesnego świata, narzuconego nam wszystkim wyścigu o bycie najlepszym. Diagnoza wystawiona współczesnemu społeczeństwu przez autorkę jest tu być może odrobinę przerysowana, a jednak trafna. Rodzice nie poświęcają czasu swoim dzieciom, nie rozmawiają o ich potrzebach, które sami rozumieją jako konieczność zdobywania dobrych ocen, nagród, bezustanną rywalizację o lepsze miejsca w rankingach, pozwalające im w przyszłości zdobyć dobry zawód i zarabiać. Nie widzą pustki w ich życiach, dojmującej samotności. Oceniają, że jeśli dziecko nie sprawia problemów wychowawczych i dobrze się uczy, wszystko jest w porządku. Sami uczestniczą w wyścigu szczurów, chcą być najlepsi, nie ustają w wysiłkach, by ciągle biec do przodu, nie żyjąc naprawdę, nie dbając o to, by świętować wyjątkowe chwile, nadawać im znaczenie. Staruszkowie z domu opieki z kolei są bierni, opuszczeni, tęskniący za rodzinami i żyją w poczuciu bycia niepotrzebnymi. Są zapomniani, zaniedbuje się ich uczucia i prawdziwe potrzeby. Ukrywa się ich i dąży do tego, by stali się niewidzialni. Życzyłabym sobie, aby ta książka trafiła na półki i do umysłów wszystkich nastolatków oraz ich rodziców i nauczycieli. Uniwersalna opowieść o przyjaźni mogłaby się okazać receptą na szerzącą się znieczulicę i coraz bardziej widoczne oddalanie się ludzi od siebie. Klimat stworzony przez autorkę też jest wyjątkowy. Udało się jej stworzyć atmosferę ciepła, ale też refleksyjności. Cały czas towarzyszyło mi poczucie, że życie nie powinno wyglądać tak, jak pokazano w książce. Samotność, jak bańka mydlana, otacza każdego bohatera, mimo że wokół jest mnóstwo ludzi. Nawet jeśli czują, że ktoś jest krzywdzony, nie idą wesprzeć. Bohaterowie przeżywają święta Bożego Narodzenia, najbardziej rodzinne chwile w roku, a jednak daleko im do tego, za czym tęsknimy – radością, świątecznymi aromatami, byciu razem. Refleksja, z jaką zostałam po przeczytaniu tej książki, potrzebna jest każdemu. Dbajmy o relacje z naszymi dziećmi i naszymi rodzicami. Nie ma nic ważniejszego w życiu. Kariera, wygląd, wysportowana sylwetka nie da nam szczęścia, natomiast miłość bliskich – już tak.