„Powietrze, którym oddychasz” – piękny i intrygujący tytuł, podobnie jak okładka powieści Frances de’Pontes Peebles… A treść? Wspaniała proza i jedna z najcudowniejszych książek na temat przyjaźni i muzyki, jakie miałam przyjemność przeczytać! Czytam bardzo szybko. Mam tak do dziecka. Czasem to się przydaje, gdy trzeba połknąć jakieś dyrdymały. Czasem okazuje się przekleństwem, gdy chcę delektować się lekturą. Nie umiem włączyć pierwszego i drugiego biegu – tak dzieje się tylko w przypadku obcowania z poezją. Przy prozie to się u mnie nie sprawdza. Dlatego dozowałam sobie czytanie tej wspaniałej powieści. Najwyżej 50-70 stron dziennie! Wymagało to bardzo silnej woli. Dałam radę! Ostatnia kartka i odłożenie książki na półkę naprawdę okazało się bólem. Ale i czytelniczym katharsis – wiem, że będę wracać, przynajmniej do fragmentów… Po tej mojej czytelniczej prywacie - czas wreszcie na konkrety! Akcja powieści „Powietrze, którym oddychasz” zaczyna się w latach 30 minionego stulecia w Brazylii. Na plantacji trzciny cukrowej spotykają się dwie dziewczynki. Dores to służąca, bękart, ale i bardzo wrażliwe dziecko. Graca jest córką plantatora, rozpieszczoną, pewną siebie, ale i spragnioną czułości oraz zrozumienia. Mimo społecznej przepaści dziewczynki zaprzyjaźniają się. Łączy je nie tylko podobny wiek. Obie kochają muzykę i śpiew. Obie marzą też o karierze, wolności i ucieczce do innego świata. Zrealizowanie tych pragnień wymaga wielu wyrzeczeń i odwagi. Z perspektywy Dores poznajemy perypetie obu kobiet – ich wzloty i upadki, zderzenie z nieznanym, bardzo wymagającym , niebezpiecznym światem i półświatkiem muzycznego biznesu. Podróżujemy z bohaterkami do Stanów Zjednoczonych i wracamy na „stare śmieci”… Przede wszystkim jednak przeżywamy ich wzajemne, niezwykle skomplikowane, wymagające poświęceń relacje. „Powietrze, którym oddychasz” to hymn na temat przyjaźni między kobietami. To również niezwykła opowieść o muzyce i roli, jaką odgrywa ona w życiu ludzi. Dla mnie ten temat nie był czymś nowym. Nowe było ujęcie, ukazanie procesu rodzenia się w umysłach dźwięków i łączenia ich w całość. Znam kilka osób, które komponują muzykę. Nigdy nie potrafiłam jednak wyobrazić sobie, jak powstaje melodia. Umiem łączyć słowa, ale nie muzyczne frazy. I dobrze – niech każdy robi to, co umie najlepiej. Proza Frances de’ Pontes Peebles intryguje, oddziałuje na wszystkie zmysły, uwodzi nie tylko słowem i dźwiękiem, ale również zapachami, kolorami, obrazami... To niezwykle emocjonująca i pełna namiętności opowieść o tym, co w życiu najważniejsze. Polecam z czystym sumieniem i życzę wszystkim satysfakcjonującej lektury. BEATA IGIELSKA