Dorota Danielewicz od 26 lat patrzy na świat oczyma swoimi i oczyma Jana. W chwilach beznadziei chce rozumieć, w chwilach strachu chce podeprzeć siebie i jego. Ukrywa głęboko prawdziwy obłęd, nadając ogromną rolę małym zwycięstwom. „Małe przyjemności, chwile radości, momenty zapomnienia mają specjalny smak, jeśli nosi się w sercu jezioro niewypłakanych łez". Poznajemy matczyne życie krok po kroku, błąd po błędzie, ulgę po uldze. Rozumiemy i usprawiedliwiamy gniew, powodowany nieświadomością… Są w książce fragmenty, przy których łzy dławią w gardle, są takie, przy których czujemy dumę z matki i syna. Jest tu miejsce na ból i rozpacz opisane tak plastycznym językiem, że oddech urywają. I są chwile chwały i szczęścia (…). Po tej książce wstydem jest narzekać, kpiną jest się żalić. Dziękuję Pani Doroto. Dziękuję.
Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie @pani_ka_czyta

Przyznam się szczerze, że książka w niektórych momentach wywołała u mnie łzy wzruszenia i dzięki niej doceniam, że mam zdrowe dzieci. Książka będzie także "siłą napędową" dla rodziców dzieci niepełnosprawnych. Każdy w mamie Jasia znajdzie wtedy cząstkę siebie, zrozumie, że nie jest sam...
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu uwielbiamytestowanie.blogspot.com

„Droga Jana” to nie jest klasyczny reportaż ani powieść. Nie ma tu również przemyślanej kompozycji i dopracowanego stylu. Nie jest to jednak zarzut. Ta książka to po prostu obrazy z życia kobiety, która wraz z synem stara się stawić czoła jego chorobie. Intymny dziennik, wspomnienia trudnych sytuacji i najszczęśliwszych chwil oraz garść przemyśleń o świecie, społeczeństwie i ludziach (…). To świadectwo – wołanie, abyśmy wreszcie dostrzegli takich ludzi jak Jan, Dorota, Alexander, mąż Doroty (…). Ten głos nie ma być przyjemny w odbiorze, ładny, ułożony – ma być słyszalny, szczery i pełen emocji. Droga Jana nie wiedzie ku sukcesowi ani szczęśliwemu zakończeniu, ale ku mądrości – jak żyć i cieszyć się życiem, nawet jeśli jest to tak bardzo trudne.
Pełna wersja recenzji dostępna na portalu bookhunter.pl

Polecam tę książkę, wszystkim, którzy uważają, że mają w życiu pod górę. Po przeczytaniu „Drogi Jana", zapewniam, spokorniejecie. Będę pamiętać Jana uśmiechającego się do swojego odbicia w lustrze, sprawiającego wrażenie człowieka zadowolonego. Po lekturze tej opowieści na pewno zostanie ze mną przesłanie: „Bierz człowieka takim, jakim jest w całości. To bardzo wymagająca lekcja"
Warta przeczytania, autentyczna historia!
Pełna wersja recenzji dostępna na blogu rekomendacja5.blogspot.com

Nie sposób opisać tę książkę przy użyciu jednego, właściwego słowa. Zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu nasuwały mi się pytania dotyczące nie tylko życia Jana, ale też własnego. Droga Jana to odważna, intymna i szczera opowieść matki o synu. Ta historia obnaża nasze ludzkie słabości, jak również krzywdzące uprzedzenia wobec osób niepełnosprawnych. Książka przepełniona uczuciami bólu i ukojenia, łzami smutku i radości.
Pełna wersja recenzji dostępna na portalu kulturalnemedia.pl

Niezmiernie urzekła mnie niewymuszona szczerość autorki. Kiedy było źle to pisze o tym otwarcie. Nie przemilcza sytuacji, w których podupadała na zdrowiu, w których pojawiały się zgrzyty, załamania. Jednak nie skupia się na smutku, docenia chwile radości. Przecież życie z osobą niepełnosprawną nie jest wypełnione jedynie lękiem i żalem. I to jest piękne, ta umiejętność odnajdywania pozytywów, cieszenia się z małych rzeczy, pomimo trudności. Syn Doroty Danielewicz, choć niepełnosprawny, dziś poruszający się na wózku inwalidzkim to nadal pełnowartościowy człowiek.

Pełna wersja recenzji dostępna na bookstagramie @ksiazkolub