„Przezroczyste głowy” to zbiór poruszających, nieco lirycznych opowieści, których motywem przewodnim jest śmierć. Daniel Odija ukazuje jej różne aspekty, skutki oraz całą gamę postaw wobec umierania. Bohaterowie krótkich, ale jakże dobitnych tekstów, są ludźmi w różnym wieku, od dzieci po staruszków, z różnych miejsc i środowisk, a nawet z różnych krajów. Jest wśród nich chory na raka chłopiec, kierowca ścigany przez wyrzuty sumienia, terrorysta, emigrantka z dziećmi, matka, która utraciła nienarodzone dziecko, architekt wojskowych nekropolii... Są osoby wspominające przyjaciół z dzieciństwa, są synowie czekający niecierpliwie na śmierć ojca... Można by wymieniać i wymieniać, lepiej jednak po prostu sięgnąć po książkę, by poznać całą gamę niesamowitych postaci. Jedne są oryginałami, inne mogą wydawać się naszymi znajomymi, sąsiadami z podwórka, a nawet nami samymi. Sądzę, że w niejednym bohaterze i w niejednej historii czytelnik może odnaleźć elementy z własnego życia. Mimo iż przewodnim elementem książki jest śmierć, nie zawsze ukazana jest ona w smutny, przerażający i przygnębiający sposób. Oczywiście, ze względu na tematykę, jest w tych opowieściach dużo cierpienia, ale pojawia się również nadzieja, a czasem nawet humor i groteska. Siłą „Przezroczystych głów” jest psychologizm postaci, ich przeżycia wewnętrzne, doświadczenia, relacje z innymi ludźmi, ale także piękny, barwny, niekiedy liryczny styl. Czasem autor wyczarowuje słowem niesamowite, zapadające w pamięć obrazy, innym razem pisze z dystansem, oszczędnie, ale niezmiennie z emocjami. Lektura tej książki była dla mnie wielką, poruszającą, głęboką ucztą duchową, i ze względu na problematykę, i formę, i język. „Przezroczyste głowy” na pewno zasługują na niejedną prestiżową nagrodę i mam nadzieję, że zostaną docenione przez czytelników, krytyków literackich i jurorów. BEATA IGIELSKA