Każdy rozdział „Wody…” zbudowany jest w ten sam sposób – rozpoczyna się i kończy protokolarnym opisem skłaniania przesłuchiwanej do współpracy („badania” kata, poddawanie „próbie wody” i inne tego typu przyjemne metody). Pozwala zbudować sobie obraz kto mniej więcej podczas procesów był obecny i jak zachowywała się podczas nich La Vecchia. Reszta to zapis jej zeznań – a w oddawaniu głosu postaciom z innych epok Anna Brzezińska nie ma sobie równych.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu inkoholiczka.wordpress.com
 

Anna Brzezińska nie zawodzi i ponownie stworzyła dzieło, o którym się nie zapomni i będzie głośno dyskutować. Zwłaszcza, że poukrywane to tu, to tam mniej lub bardziej jawnie treści są nad wyraz aktualne.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu literatura.bestiariusz.pl

Jest to jednocześnie świadectwo jej pisarskiej wprawy, jak i niezwykły prezent dla czytelnika znudzonego sztampowością i rozrywkową pulpą.
Dobra rzecz, niemalże 400 stron nad wyraz 'smacznej' literatury, którą szczerze polecam. Literatura przez duże "L".

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu recenzjeksiazek.pl

Język jest piękny, stylizowany, ale też przebiegły jak główna bohaterka, bo czy smok, którego widziała mała dziewczynka u komediantów może okazać się czymś innym? Czy strach można pomylić z obłąkaniem? A może miłość jest tylko i wyłącznie zimną i konsekwentną ułudą? Wszystko, co nam zostaje to właśnie woda na sicie. Drobne krople prawdy, która utrzymuje się na powierzchni po opowiedzeniu całej historii.

Prawdziwa uczta literacka!

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu redhead-in-wonderland.blogspot.com

Niezwykły jest styl Anny Brzezińskiej w tej książce – poetycki, potoczysty, historia płynie bez przeszkód, wątki zmieniają się płynnie a obrazy przemykają przed oczami. Obrazy bardzo barwne i ponure, bo pełne krwi, gwałtów, smoków, czerwonej rudy, zarazy i surowych krajobrazów. Jeśli miałabym poszukać jakiś porównań, to przypomina mi się skąpana w czerwieni scenografia „Dzieciątka z Macon”, filmu Petera Greenawaya. Dla tych, co lubują się w magii słów.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu niesamapraca.wordpress.com.
 

Nie zdziwiłbym się również gdyby chciała Brzezińska włączyć się także we współczesny polityczny dyskurs w Polsce i na świecie.
Jest w tej próbie dużo schematów opartych na czarno-białej wizji świata, w której mężczyźni są źli, religia jest zła, przedstawiciele władzy są źli – wszyscy są smokami czyhającymi na wolność i godność kobiety. Z drugiej strony Brzezińska nie jest autorką, która ruszyłaby temat w tak oczywisty sposób, przedstawia zatem tę historię z punktu widzenia kobiety, której zdrowy rozsądek także niejednokrotnie podważa, igrając z samym odbiorcą i to jemu pozostawiając osąd. Sami też będziecie musieli ocenić, czy „Woda na sicie”  trafi w wasz gust, bo jest to lektura trudna i inna od dotychczasowych dokonań autorki, choć niewątpliwie pozycja satysfakcjonująca i oparta na wysokim literackim kunszcie.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu kulturacja.pl
 

Akcja powieści „Woda na sicie” rozgrywa się w bliżej nieokreślonej rzeczywistości, która przypomina wczesny włoski renesans. Mimo magicznych wątków i czasowej przepaści, książka ma ponadczasowy charakter, wciąż aktualny i dający wiele do myślenia. Główna bohaterka, La Vecchia, to przesłuchiwana przez Inkwizycję kobieta. Nietrudno się domyślić, że oskarżono ją o czary, wszelkie możliwe bezeceństwa, grzechy, przewinienia i przestępstwa, z morderstwem na czele. Na jej niekorzyść działają zeznania sąsiadów, bliższych i dalszych znajomych, a przede wszystkim mnichów, których słowom inkwizytorzy dają największą wiarę. Problem w tym, że La Vecchia do żadnych win się nie przyznaje. Jakby tego było mało, rzuca kalumnie na swoich oskarżycieli, opowiada o swoim burzliwym życiu i ma za nic jakiekolwiek świętości. Bohaterka snuje swoją barwną opowieść z wielką pasją i emocjami, które szybko udzielają się czytelnikowi. Uważny i zaangażowany odbiorca z czasem odkrywa jednak w zeznaniach kobiety różne nieścisłości. Czy to wynik tortur, jakim La Vecchia została poddana? Czy może zaniki pamięci? A może chęć zyskania na czasie albo celowe i przemyślane, wykalkulowane działanie? Znalezienie odpowiedzi na te pytania nie jest łatwe i jednoznaczne. Nie jest też jednak konieczne, bo we wspomnieniach rzekomej czarownicy trudno wskazać jeden, najważniejszy i dominujący wątek. „Woda na sicie” to powieść ubrana w formę składanych zeznań, na pewno oryginalna i zapisująca się trwale w pamięci. Od niepowtarzalnej formy istotniejsza jest treść. Losy głównej bohaterki zdają się z góry przesądzone, cóż bowiem może zrobić ofiara Inkwizycji? La Vecchia posiada jednak broń w postaci umiejętności czarowania słowem, uwodzenia nim, zwodzenia na manowce... Czy uda się jej uratować życie i zafascynować, zauroczyć nie tylko czytelników, ale i zakłamanych oprawców? By znaleźć odpowiedź na to pytanie, trzeba dotrwać do końca liczącej ponad trzysta sześćdziesiąt stron książki. Warto jednak uzbroić się w cierpliwość, bo zakończenie okazuje się przysłowiową wisienką na torcie. Podczas lektury cały czas pozostawałam myślami w świecie stworzonym przez Annę Brzezińską, jednak nie umiałam też oprzeć się wrażeniu, że jej opowieść ma ponadczasowy, uniwersalny charakter – szukanie kozłów ofiarnych, odbieranie kobietom godności, traktowanie ich w sposób seksistowski oraz wrogość wobec wszystkiego, co inne, nie jest jedynie domeną dawnych wieków, z takimi obrazkami wciąż spotykamy się na co dzień, i na własnym podwórku, i w tzw. wielkim świecie. Obok „Wody na sicie” nie sposób przejść obojętnie, bez względu na to, czy odczyta się jej treść dosłownie, czy przenośnie. Polecam szczerze – ku rozwadze, ku przestrodze, do myślenia, trawienia i wyciągania wniosków... I jeszcze radzę zwrócić uwagę na kunsztowny, oryginalny styl - można się nim upajać od pierwszych do ostatnich stron! BEATA IGIELSKA

Dosyć nietypowo, tak mi się przynajmniej wydaje, zaczęłam przygodę z prozą Anny Brzezińskiej od „Wody na sicie”, kiedy jej bestsellerowe i podobno zachwycające „Córki Wawelu” czekają na swoją kolej w stosiku. Autorka znana była do tej pory z twórczości fantasy, jednak jako wykształcona mediewistka postanowiła spróbować swoich sił w innym rodzaju twórczości, która nawiązuje w znacznym stopniu do wiedzy fachowej. „Woda na sicie. Apokryf czarownicy” to zapis zeznań La Vecchi – kobiety oskarżanej o czary oraz wszelkie inne grzechy, w tym morderstwo, jakie składa przed trybunałem inkwizycji. Oskarżenie opiera się na zarzutach poczynionych przez bliskich, sąsiadów i znajomych, ale też mnichów. Akcja dzieje się w bliżej nieokreślonym miejscu i czasach. La Vecchia jednak nie chce przyznać się do winy, broni się przed każdym pojedynczym zarzutem, a przy tym opowiada niesamowitą historię swojego życia, jego wzlotach i upadkach, obecnych w nim potworach i magii, a przede wszystkim vermiglio – bardzo cennego minerału, zwanego „smoczą krwią”. Poddawana okropnym torturom i przetrzymywana w zimnym lochu zaczyna jednak gubić się w swoich zeznaniach, pojawiają się nieścisłości, które wychwycić może tylko uważny czytelnik. Pozostaje pytanie, czy są one wynikiem przemyślanego planu, czy też reakcją na zadawane tortury, a może zwykłym kłamstwem obliczonym na ratowanie życia. Trudno jednoznacznie określić, dla kogo jest ta książka. Zapewne powinna spodobać się miłośnikom literatury fantastycznej, bo zawiera wiele cech tego gatunku, a wykreowany w niej świat obfituje w nierealne potwory, smoki, wywołujące pożądanie substancje, tajemnych władców i budzące grozę trybunały. Z drugiej strony jednak wiemy, że taki świat był udziałem średniowiecznych ludzi, ich świadomość dopuszczała tego typu rzeczywistość. Fakty historyczne odgrywają więc tutaj znaczną rolę, chociaż zapewne nie powinny być traktowane jako podręcznikowe. Niesamowity jest język Anny Brzezińskiej. Dzięki wyjątkowej stylizacji tworzy oryginalny klimat mroku, grozy, tajemniczości, bezwzględności oprawców La Vecchi. Opowieść o jej życiu wypełnionych po części trudami i znojem, ale też uśmiechami losu, lepszymi momentami, kiedy mogła wykorzystać swoją urodę do stworzenia namiastki szczęśliwego i dostatniego życia, jest jej jedynym orężem w walce o przetrwanie. La Vecchia jest niby prostą, szarą kobietą, jednak posiada ogromną wiedzę o życiu, a głównie przewinach zakonników, kleru, hrabiów, a także najbliższych sąsiadów. Przy tym potrafi wyjątkowo zajadle i dosadnie krytykować te religijne autorytety za chciwość, rozpustę i obłudną grzeszność. Nie umiem jednoznacznie ocenić „Wody na sicie”. Książka jest na pewno niepokojąca, emocjonująca, pociągająca. Opowiada niesamowitą historię, którą poznawałam z zapartym tchem, pochłaniałam ze zniecierpliwieniem. Jednocześnie stylizacja językowa, nagromadzenie dygresji sprawia, że trzeba być bardzo skupionym przy czytaniu, żeby nie zgubić wątku. Jednakże nie chciałabym zrobić z tego zarzutu, raczej wyraz szacunku dla wirtuozerii autorki. Jej styl jest wyrazisty, gawędziarski, ze wszech miar interesujący. Ostatecznie więc trudno mi ująć w słowa, nazwać to, czego mi w książce zabrakło, bo coś jednak nie pozwala mi zachwycić się utworem absolutnie. Być może jest to wymagająca jednak narracja. Niemniej nie żałuję ani chwili spędzonej z książką, tak pełną pasji, spisanej w nietypowej formie sprawozdań z zeznań, przybierających, chcąc nie chcąc, formę monologu. Warto zarezerwować dla niej trochę więcej czasu niż dla przeciętnego czytadła, żeby w pełni docenić jej, nie takie oczywiste, walory.