I chociaż nigdy nie lubiłem prozy nadmiernie poetyckiej, a w "Sońce" nie brakuje takich fragmentów, to jak ich nie polubić, gdy swoją powściągliwością i celnością przypominają najlepsze wiersze Wisławy Szymborskiej?

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu lubimyczytac.pl

Świetnym pomysłem Karpowicza jest nieustanne konfrontowanie bohaterów z obcością i z niewyrażalnością doświadczenia. (…) Jak to u Karpowicza – wszystko jest tu umieszczone w cudzysłowie, dotknięte ironią i autoironią, podszyte lękiem przed bezpośredniością, sentymentalnością czy prostolinijnością. Ufamy zatem "Sońce" i jednocześnie podchodzimy do tej propozycji podejrzliwie – tego chce od nas Ignacy Karpowicz.

Pełna wersja receznji dostępna na portalu instytutksiazki.pl

Brakuje mi słów, aby oddać klimat tej książki.. (…) Co jakiś czas trzeba przystanąć, zadumać się i zapytać samego siebie o coś istotnego. Czasem czytając można się uśmiechnąć, innym razem wzruszyć i zapłakać. Bo ta książka jest taka od serca, taka dla każdego, taka pa prostu…

Pełna wersja receznji dostępna na portalu kochamksiazki.pl

Najpierw uwagę przyciąga niedzisiejsza, skromna i piękna okładka, jakich już teraz prawie się nie widuje. I dalej też tak jest, jakby pierwszy raz... Już mało kto umie tak pisać o miłości- z namaszczeniem, uświęceniem, jakby otwierało się niebo. Nadając jej wymiar przebaczenia grzechów i odkupienia win; ukazując w pełni jej wielowymiarowość, od zwierzęcej, brutalnej fizyczności, poprzez pokorne przyzwolenie na trwanie obok, po wzniosłość skrajnie nieziemską. I wojna, nie wojna w tle, ale taka, która przesłania horyzont i wyciąga drapieżne ręce po to, co najbardziej człowiecze i ludzkie. I to dostaje. Kresy polskie i białoruskie, ciemne i prymitywne, którym właściwie wojna wyszła naprzeciw, bo niewiele zmieniła w ludziach. W tym wszystkim jasna i prosta, czysta i nieskalana Sonia, którą nie mogły poniżyć żadne okropieństwa, bo umiała stać się świątynią miłości. Historia opowiedziana z perspektywy reżysera teatralnego nabiera form wzniosłych i alegorycznych i wymyka się zamkniętej w słowa prozie, stając się obrazem, symbolem, przekazem. Trudno te wrażenia ująć w słowa, bo tu każde ma głębszy sens. Aż tak, że prawie ociera się o patos, a stąd już tylko krok do banału. To chyba trzeba poukładać w sobie, by tego, co ważne, nie zatracić, jak w cytacie z książki: "Nie ważyło wiele; tylko że to, co ważne, nie waży wiele, zupełnie jak to, co nieważne - dlatego tak łatwo pomylić jedno z drugim, poplątać i się zagubić."

Rzadko brakuje mi słów na określenie swoich czytelniczych wrażeń, jednak po lekturze "Sońki" mam wrażenie, że wszystko, co napiszę, będzie trywialne. Dla mnie to przede wszystkim opowieść o wojnie i miłości - właśnie w takiej kolejności. I wojna, i miłość są tu wszechogarniające, dla tytułowej bohaterki wieczne, silniejsze niż cokolwiek innego, zostawiają ślad na zawsze... Sońka to postać, o której czytelnikowi trudno będzie zapomnieć. Jest nie tylko ofiarą wojny, ale i zacofania oraz prymitywizmu. Mimo dramatycznych przejść udaje się jej zachować wewnętrzną siłę i czystość. To bohaterka wzbudzająca litość, ale i podziw, ujmuje swoją prostotą, pokorą, dobrocią. O czym jeszcze traktuje książka Karpowicza? Na pewno jest to niecodzienna opowieść o destrukcyjnej sile wojny, o krwawej Historii, w którą ludzie uwikłani są zawsze wbrew własnej woli, na którą nie mają wpływu zwykli cywile, stając się najbardziej bezbronnymi ofiarami. To, co pierwsze zwraca uwagę w "Sońce", to oryginalny styl, klimat i bogaty, barwny język, pełen niezapomnianych fragmentów (jak ten z pierdylionem zmarszczek). Mieszają się tu różne konwencje i gdyby książka była dłuższa, być może taka forma by się czytelnikowi przejadla. Tu jednak wszystkie proporcje są wyważone, więc nic nie przesłania lektury. A ta jest porywająca, chociaż nie należy do lekkich, łatwych i przyjemnych. Książką tą autor bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Wczesniej czytałam tylko jego opowiadania, felietony oraz powieść "ości" - wrażenia zawsze były pozytywne, ale to pierwszy raz, gdy mogę określić utwór Karpowicza jako wybitny. I robię to z czystym sumieniem. BEATA IGIELSKA