"Spotkamy się w Honolulu" to coś więcej niż standardowe romansidło. Romans z ambicjami? To z kolei za mało powiedziane. Raczej niezła powieść obyczajowa o szerokim adresie czytelniczym.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu wyborcza.pl

„Spotkamy się w Honolulu” jest swoistym rewersem „Apokryfu”. Tam – femme fatale, tu kobieta, która według słów pisarza „stanowi wejście w inną rzeczywistość, realne lub imaginacyjne”. Autor chyba wybrałby – imaginacyjne. Bo chociaż cieszy się, kiedy mówię mu, że jego nową powieść świetnie się czyta, chyba trochę się boi, czy w szerszym odbiorze nie będzie to lektura czysto rozrywkowa. Mówi: „Nie chciałem robić opery mydlanej”. Opowiada o scenach, które umieścił w książce, aby zdystansować się od konwencji melodramatu. I parokrotnie powtarza, że ma nadzieję, iż czytelnik wychwyci jego dystans do opisywanej rzeczywistości, zwłaszcza do idyllicznych wspomnień Romy. – Nie chciałem, żeby wyszło na to, że bohaterowie naprawdę żyją w raju, tylko że go sobie wyobrażają – zapewnia.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu newsweek.pl

Bohaterowie tamtych czasów są jednak dla Sosnowskiego strażnikami moralnych zasad. Komunizm pełni tu niejako rolę ojca — figura, której książka jest pozbawiona — a nie Wielkiego Brata. Nie jest to rzeczywistość, w której światopogląd kształtuje cenzura i różnego rodzaju represje, lecz raczej społeczna moralność, tworzona przez ludzi wychowanych w czasie wojny jak Stefan. „Ale my żyjemy” — mógłby zawołać z Maćkiem z „Popiołu i diamentu" przyjaciel Romy i Belli, jednak to „my żyjemy” oznacza dla niego przede wszystkim nowe wyzwanie, czyli odnalezienie się w czasach, które z każdym rokiem coraz mniej rozumie.

Są też i takie momenty w powieści, w których niepewność na chwilę znika, potencjalne zagrożenia oddalają się, a czas jakby spowalniał. Wszystko — wprawdzie na krótko, ale jednak — wskakuje na odpowiednie miejsce, jest spójne, a autor pozwala swoim bohaterom wytchnąć, doświadczyć harmonii, ładu, może nawet szczęścia.

Nie da się ukryć, że „Spotkamy się w Honolulu” przełamuje pewne tabu. Historii, w których to mężczyzna jest starszy od kobiety powstaje wiele. Ale o sytuacji odwrotnej się nie mówi. Bo to jednak wywołuje zgorszenie. Czy zasadne? Czy zrozumiałe? Sosnowski udowadnia, że nie ma się czym oburzać. Nie epatuje zgorszeniem, a relacja, którą kreśli między Romą a Piotrem jest bardzo subtelna, utrzymana w dobrym tonie. W końcu autor czyni bohaterami dorosłych ludzi, ludzi w poważnym już wieku. Choć tlą się w nich młodzieńcze emocje, choć serce i ciało krzyczą z pożądania, ich zachowanie jest dojrzałe. Bo uczucie, które ich spotkało, jest zawstydzające. Sosnowski doskonale oddał cała paletę uczuć, które narastają w bohaterach począwszy od pierwszego spotkania. (…)

Powieść Sosnowskiego zdecydowanie rozszerza horyzonty czytelnika proponując mu refleksję nad sprawami fundamentalnymi. Poruszona problematyka, ale i złożoność powieści, jak i sam styl pisarski autora sprawiają, że o „Spotkamy się w Honolulu” nie da się łatwo zapomnieć.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu lubimyczytac.pl

„Spotkamy się w Honolulu” to może nie jest powieść łatwa, ale ważna. Nie oferuje gotowych rozwiązań ani recept, bo jak powiedział Sosnowski w jednym z wywiadów, ma nadzieję, że pisze książki dla ludzi, którzy lubią czytać i lubią pomyśleć. Jeśli czytelnik przebrnie przez pierwsze strony niezapowiadające atrakcyjnej prozy, dostanie potem w nagrodę sprawnie i z dużym wyczuciem oraz delikatnością napisaną opowieść. I jeśli, zgodnie z intencją autora, pomyśli – to znajdzie w niej kilka odpowiedzi na pytanie, co jest tak naprawdę w życiu ważne. A być może nawet – o czym na swojej stronie internetowej wspomina sam Jerzy Sosnowski – Boga.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu onet.pl