Usłyszałam o tej książce opinie, że jest nudna, bo taka... zwyczajna. Niczym nie przypomina podniecających harleqinów czy romantycznych komedii, Bohaterka może być każda dziewczyna w odpowiednim wieku. Książka pobudza do myślenia, a nie do romantycznych westchnień.

Co można zrobić z przerażająco nudnym życiem? Z bezradnością i niemocą wobec bliźniaczo podobnych dni? Można o nich pisać. Naznaczać codzienność emocjami. Skoro nie można pomalować świata, można chociaż spróbować wyłowić odcienie uczuć. „Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko to książka o rozczarowaniu życiem, o uwięzieniu we własnej skórze, niedopasowaniu do roli, którą narzuca kultura i społeczeństwo. To taki niemy krzyk, rozpaczliwa próba wyrwania się z pełnionej funkcji: żony, matki, synowej… melancholia miesza się z niezdarnym buntem. Buntem rodzącym się pomału gdzieś wewnątrz, karmionym obojętnością najbliższych, ich egoizmem i nienawiścią. Nie sądziłam, że o szarości można pięknie pisać. Nie mam męża ani dzieci, jak główna bohaterka powieści, a mimo to na każdej niemal stronie odnajdywałam kawałek siebie. Zupełnie jakby ktoś mnie rozebrał, postawił przed tłumem ludzi i zaczął analizować. Poczułam zażenowanie, wstyd, niepewność, ale i olbrzymią ulgę, gdy okazało się, że nie tylko ja trzymam na języku kwaśno-gorzki smak nijakości.