Z czystym sumieniem mogę napisać, że "Przeprawa" była najbardziej wyczekiwaną przeze mnie książką w tym roku. Co kilka dni odwiedzałem stronę internetową Wydawnictwa Literackiego, aby sprawdzić czy pojawiła się już informacja o jej wydaniu. Doczekałem się i wreszcie druga część Trylogii Pogranicza trafiła w moje spragnione ręce. Jeśli miałbym możliwość napisania uzasadnienia dla przyznania Cormacowi McCarthy’emu literackiej nagrody Nobla, na pewno zamieściłbym w nim takie zdanie: „... za ukazanie wielowymiarowości i pięknego oblicza drogi”. Z siedmiu książek amerykańskiego pisarza, okrzykniętego następcą Williama Faulknera, które do tej pory czytałem, w każdej motyw podróży wysuwa się na pierwszy plan. Mimo, iż teren oraz czas w którym rozgrywa się akcja jest podobny, a bohaterowie niejednokrotnie są w tym samym wieku, to każda z tych książek jest inna i niesie ze sobą różne przesłanie. Mam wrażenie, że każde zdanie, ba, każde słowo w książkach Cormaca McCarthy’ego jest ważne. Mało tego – czytając jego książki mam wrażenie, że każda sentencja jest piękna i niezbędna. W drugim tomie Trylogii Pogranicza ponownie pierwszoplanową postacią jest młody bohater, który wyrusza na samotną wyprawę w kierunku Meksyku. Na początku śledzi on wilczycę - fascynuje go życie samotnie wędrującej wadery. Postanawia doprowadzić zwierzę z powrotem do jej stada. Po pewnym czasie, nieoczekiwany zwrot akcji zmusza go do rozpoczęcia życia na własną rękę. Wsiada na konia i wyrusza przed siebie. Mogę zdradzić, że głównym celem podróży Billy’ego Parhama jest próba odzyskania skradzionych koni. Po raz kolejny u McCarthy’ego zwierzęta te odgrywają szczególną rolę w fabule książki. Nieme konie spokojnie można wymienić w czołówce głównych, nawet tych niezwykle gadatliwych, postaci. W czasie swojej wyprawy młody Teksańczyk spotka bardzo wielu ludzi. Często będą to osoby z zupełnie różnych szczebli drabiny społecznej. Mimo, iż młodemu bohaterowi dane będzie spotkać i rozmawiać z Indianami, radcami miejskimi, kryminalistami czy barmanami, to każdy dialog będzie wnosić coś do historii i jest niezwykle ważny. "Przeprawa" to powieść bardzo smutna, ale również pełna nadziei. Tak charakterystyczne elementy książek Amerykanina jak śmierć, pożoga, bieda, wyzysk, wszechobecne zło ale także nadzieja i odwaga bohaterów, nie mogły ominąć także tej książki. Cormac McCarthy posiada dar pisania niezwykle pięknym językiem o rzeczach strasznych, brutalnych zbrodniach oraz zwykłym ludzkim nieszczęściu. Uważam, że "Przeprawa" to przepiękna i niezwykle wciągająca książka. Nieraz zdarzyło mi się bym przejechał jakiś przystanek tramwajowy, na którym miałem wysiąść, zaczytany w prozie McCarthy’ego. Na szczęście drugi tom Trylogii Pogranicza czytałem w domu, ale naturalne odciągnąć od lektury się nie mogłem. Cóż to jest marznięcie na balkonie i pogryzienie przez komary, gdy z wypiekami na twarzy przerzuca się kolejne strony przepięknej historii i chłonie się ją każdym możliwym nerwem na ciele. Już teraz z wielką chęcią czekam na 2013 rok, a "Sodoma i Gomora" – trzeci tom Trylogii - to naturalnie najbardziej wyczekiwana przeze mnie książka. Do tego czasu mam nadzieję nadrobić pozostałe dzieła rewelacyjnego amerykańskiego pisarza, które pozostały mi do zamknięcia jego bibliografii. Cóż tu dużo pisać. Nie dziwi mnie fakt, że Cormac McCarthy należy od kilku lat do ścisłego grona kandydatów do zdobycia szwedzkiej nagrody literackiej. Jestem bardzo ciekawy jak Akademia uzasadniłaby swój wybór. Autor: Jakub Krasny http://valkiria.net/index.php?p=articles&area=1&id=16214&type=review