Są książki, które opluwają, uderzają z siłą wodospadu i huraganu, ranią… I dlatego nie pozwalają o sobie zapomnieć… Które zmieniają życie czytelników…
Taką właśnie książką jest „DOŚĆ” Doroty Sumińskiej – jej najbardziej wstrząsająca publikacja – jedyny w swoim rodzaju manifest w obronie zwierząt !!!
Premiera miała miejsce 16 września. A ja dopiero teraz piszę recenzję dla Wydawnictwa Literackiego – nie dlatego, że mi się nie chciało, ale dlatego, że trudno było mi się na to zdobyć po tym, co ta książka ze mną zrobiła.
Jeszcze nigdy tak długo nie czytałam książki mającej niespełna 160 stron. Bo co kilka kartek musiałam robić sobie przerwy, by dojść do siebie… A przecież nie jestem mimozą i tematyka nie jest mi obca.
Ale do rzeczy!
Dorota Sumińska nie tylko opisuje cierpienia zwierząt – i tych hodowlanych (czyli hodowanych po to, by trafiły na stół), i tych, które powszechnie nazywamy pupilami, ukochanymi czworonogami – psiakami i kociakami.
Autorka dosłownie i bardzo sugestywnie wciela się w rolę zwierzaków, staje się „suką w ludzkiej skórze”, a także: kurą, gęsią, kaczką, owcą, lisem, chomikiem, papugą…
Pokazuje świat właśnie z perspektywy rasowej suki, która tak naprawdę jest reproduktorem i jej życie sprowadza się do zapładniania, ciąży, rodzenia i ROZPACZY po odebraniu szczeniąt, czyli dzieci.
Jak czułaby się ludzka matka, gdyby tak właśnie ją traktowano? Gdyby ten dramat dotyczył kobiet, każdy inteligentny, myślący i wrażliwy człowiek czułby oburzenie. W przypadku zwierząt ludzie często przymykają oczy, chowają głowy w piasek i – niczym Piłat – umywają ręce. Bo tak najłatwiej…
Przyznam, że nigdy nie rozumiałam i nadal nie pojmuję zapędów ludzi chcących mieć koniecznie psy i koty z rodowodami, jeżdżący z nimi na wystawy, chwalący się medalami i tytułami.
Czyim kosztem to się odbywa? I czyje dziwaczne marzenia mają realizować tresowane psy i koty? Niejednokrotnie tak wychudzone albo „ukształtowane”, że aż żal patrzeć – ale to temat na osobne rozważania.
Warto jednak wspomnieć, że niektóre skrzyżowane przez człowieka rasy cierpią całe życie – ich proporcje są nienaturalne, co powoduje ból, z którego szczycący się właściciele nawet nie zdają sobie sprawy.
Te cierpiące zwierzaki – gdyby mogły wybierać – na pewno by wolały być kundelkami i dachowcami żyjącymi na wolności, nawet bezdomnymi, niedożywionymi, bo muszącymi samodzielnie zdobywać jedzenie.
Sumińska opisuje również niewyobrażalne cierpienia zwierząt prowadzonych na rzeź.
Zanim zostaną zabite, nieraz w potworny sposób, często cierpią godzinami, dniami, a nawet tygodniami – bo nie dobija się podczas transportu koni, krów, owiec i innych zwierząt mających trafić na stoły, nawet jeśli mają połamane nogi. Ich ciało (czyli mięso) ma być ukrwione – bo tylko wtedy będzie nadawało się do sprzedaży.
Sumińska „staje się” w swojej książce też w rzeźnikiem i myśliwym oraz konsumentem. Niektórych może to zaskakiwać – wszak w naszej tradycji myślistwo traktowane jest jak narodowa tradycja (nawet jeśli zabija się dla zabawy, dla rywalizacji, dla przyjemności…). I mało kto pomyśli o rzeźniach jako o fabrykach śmierci.
A przecież żyjemy w XXI wieku, w którym mamy wiele możliwości pozyskiwania żywności, nie zabijając zwierząt.
Tak samo, jak od wielu dekad poruszamy się i przemieszczamy autami – dlaczego zatem wciąż leniwi i wypasieni pseudoturyści wożą swoje tyłki dorożkami ciągniętymi przez konie, które często umierają z wycieńczenia? Tak umierają, a nie zdychają! Ale zanim umrą, cierpią tortury!
„DOŚĆ” to książka pełna bólu, nie tylko fizycznego.
Można by jeszcze o niej pisać i pisać… Lepiej jednak po prostu ją przeczytać. Nie będzie to lektura lekka, łatwa i przyjemna – na pewno nie do poduszki. Ale warto!
Dziękuję i gratuluję wszystkim, którzy doczytali do końca. BEATA IGIELSKA