Długo jeszcze nie wyjdę z tego świata. Jestem oczarowana ta historią. Jakbym napiła się blasku księżyca i nie do końca jeszcze umiała panować nad tym, co się ze mną dzieje. Oszalałam. Na punkcie tej książki.

"A mogło tak być, bo „nawet jeśli czegoś nie widzisz, nie znaczy to jeszcze, że nie istnieje. Wiele największych cudów tego świata pozostaje niewidzialnych dla oka. Ufając w rzeczy niewidzialne, sprawiasz, że stają się jeszcze bardziej potężne i cudowne.”

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu zmalakafka.blogspot.com.

 

Są takie książki dla dzieci, przy których czujesz dreszcz i powiem wielkiego. Tak się czułam, kiedy pierwszy raz czytałam „Króla Maciusia Pierwszego” Korczaka albo „Braci Lwie Serce” Astrid Lindgren. „Dziewczynka, która wypiła księżyc” należy do tego gatunku szlachetnych, mądrych i fascynujących bajek, pełnych życiowych mądrości, a przede wszystkim miłości do świata.

Pięknie Kelly Barnhill żongluje mitami i baśniami. Samotne wieże czarowników, Siedmiomilowe Buty, kruk jako posłaniec z innego świata, Dobra Wiedźma i Zła Czarownica, kobieca magia pochodząca z siły księżyca... Tu wszystko współgra ze sobą, zmierzając do iście teatralnego punktu przełomowego. No i ta idea Stworzyciela…nie będę wam psuć zagadki. Przeczytajcie sami.

Piękna historia.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu niesamapraca.wordpress.com

„Dziewczynka, która wypiła księżyc” to niesamowita i przejmująca historia o dziewczynce, która poszukiwała swojej rodziny, a przede wszystkim - siebie. O Dziewczynce, która przypadkiem naznaczona magią, za wszelką cenę chciała poznać prawdę o swoim pochodzeniu. Ale jest to także opowieść o matce, która choć postradała trochę zmysły - nie potrafi zapomnieć o istnieniu swojego dziecka, tak jak robiły to inne kobiety w jej sytuacji i nie wierzy w złą wolę Czarownicy. Piękna historia, która pokazuje, że nie można oceniać kogoś na podstawie tego kim jest - ale jaki jest…

Autorka stworzyła historię, która chwyta za serce i wspaniałych bohaterów - między innymi najsłodszego smoka na świecie - Fyriana!

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu pannajagiellonka.blogspot.com

Połączenie Harrego Pottera, Kronik Jaru, Calineczki i Czerwonego Kaptura. Dobrze skonstruowana, ciekawa i dojrzała bajka, która zainteresuje i tych starszych i tych młodszych. Każdy znajdzie coś dla siebie. Będziecie z zapartym tchem śledzić losy ślicznej dziewczynki, która wypiła księżyc, kibicować jej i smucić jej porażkami. Na koniec wyniesiecie dobrą puentę z całości i dostrzeżecie jak dobro może zwyciężyć zło.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu jakprzezokno.pl

Słowo rozmach pasuje do niej za to jak ulał. Już od dosłownie pierwszych stron poczułam, że ta historia mnie urzeknie, i to bez brania jakiekolwiek poprawki na wiek grupy docelowej. Nie patrzyłam na nią jako matka zastanawiająca się, czy warto dać ją do czytania dziecku, ale jak zwykły, zaintrygowany losami postaci czytelnik. Sama do tej pory zastanawiam się, jak to możliwe, że było nie było baśń aż tak mnie wciągnęła. Przychodzi mi do głowy tylko jedno wytłumaczenie: że to po prostu magia… Tak działa magia tej książki, urzeknie niezależnie od tego, ile mamy lat.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu coprzeczytalam.pl

Kto zacznie czytać „Dziewczynkę”, ten nie potrafi oderwać się od lektury nawet na minutę. Musi poznać zakończenie książki, by ciekawość została zaspokojona. W tej powieści nie ma nudy. Są natomiast inne, wyjątkowe atrakcje: tajemniczy las, mnóstwo ciekawych bohaterów, magia i jeszcze raz magia. Podsumowując, powieść Kelly Barnhill czyta się z zapartym tchem. Nie obawiajcie się, że książka będzie tylko i wyłącznie naiwną historyjką dla najmłodszych. To mądra, ciekawie skonstruowana bajka dla każdego z was.

Pełna wersja recenzji dostępna na blogu czytambolubieo.blogspot.com

Tak niepozorna książeczka pozornie tylko dla dzieci skrywa w sobie wyjątkowe ciepło, głębię i wiele nieoczywistych mądrości, a jej magia porwie dzieci w każdym wieku. Nie zabraknie też czystej rozrywki, humoru, gorącej atmosfery i bohaterów, obok których żaden szanujący się czytelnik nie przejdzie obojętnie… „Dziewczynka, która wypiła księżyc” to wspaniała książka.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu kawerna.pl

To bardzo piękna książka o starej wiedźmie, zaściankowym mieście wierzącym w banialuki , smoku , bagiennym potworze a przede wszystkim o sile miłości i poświęceniu a także o głębokim smutku. Więcej informacji przedstawiam na swoim filmie - https://www.youtube.com/watch?v=n13SW-7YZWE

Magia na wyciągnięcie ręki

Nad Protektoratem wiecznie unosi się mgła i ciężkie chmury smutku. W Protektoracie nigdy nie świeci słońce, a jego mieszkańcy są przygaszeni. Każdego roku muszą ofiarować okrutnej Wiedźmie najmłodsze dziecko, które Starsi odbiorą rodzinom i pozostawią samotne w lesie. Nikt nigdy nie widział Wiedźmy. Nikt nie wie, skąd wzięła się okrutna tradycja składania niemowląt w ofierze. Nikt nie jest w stanie się temu przeciwstawić. Do czasu.

"Dziewczynka, która wypiła księży" jest powieścią, z której magia wylewa się strumieniami. Są czary, Wiedźma, smoki i potwory (i to niekoniecznie te mieszkające na Moczarach), czyli wszystko, co w baśniach najlepsze. Wykreowany przez autorkę świat jest jednocześnie mroczny, ale też pełen uroku. Najbardziej jednak zachwyca mnie język jakim ta historia jest opisana: piękny, literacki i plastyczny. Sama historia również wzbudza moją sympatię – jest ciekawa i intrygująca. Interesujący i bardzo niejednoznaczni bohaterowie sprawiają, że i starszy czytelnik nie nudzi się w trakcie lektury.

Czy powieść ma jakieś minusy? Od momentu, w którym na główną bohaterkę został rzucony czar ochronny, którego działanie miało skutki uboczne, poczułam znużenie tą historią. Przez wiele kolejnych stron autorka opisuje różne sytuacje, w których owe skutki uboczne mają miejsce, co wcale nie wpływa na rozwój fabuły. Już po pierwszych dwóch, może trzech, sytuacjach czytelnik orientuje się jakie są konsekwencje użytej magii, więc mnożenie kolejnych takich scen było całkowicie zbędne.

Mimo że język powieści jest naprawdę zachwycający, autorce od czasu do czasu zdarza się uderzyć w zbyt patetyczny ton. Baśnie rządzą się swoimi prawami, ale czy młodszemu czytelnikowi przypadnie to do gustu?

A jeśli już jesteśmy przy młodszych czytelnikach, nie mogę nie zwrócić uwagi na to, że "Dziewczynka, która wypiła księżyc" jest historią wielowątkową i dość złożoną. Młodsze dzieci mogą mieć duży problem z przyswojeniem fabuły i uporządkowaniem jej sobie w głowie. Zważywszy na to, że w powieści pojawia się kilka opisów, które można uznać za brutalne, powieść polecam przede wszystkim nastolatkom i dorosłym.

Powieść Barnhill początkowo przysporzyła mi trochę problemów. O ile początek był wciągający, o tyle w trakcie lektury historia zaczęła wydawać mi się niespójna i nielogiczna. Dopiero gdy usiadłam spokojnie i zaakceptowałam, że jest to baśń, zaczęłam czerpać prawdziwą przyjemność z czytania (zwłaszcza, że to co na początku wydawało mi się nielogiczne, zostało później wyjaśnione i dla nieco młodszego czytelnika powinna być to argumentacja jak najbardziej przekonująca). Jest to niezwykle mądra opowieść o miłości, poświęceniu, odrzuceniu pustych rytuałów, które opierają się na zasadach, których nikt nie jest w stanie wyjaśnić. "Dziewczynka, która wypiła księżyc" jest cudownie niejednoznaczną historią o tym, że zło może skrywać się tam, gdzie nigdy byśmy się go nie spodziewali.