Biorąc teraz, po latach, do ręki książkę Aleksandra Fiuta, odczuwam pewną niewygodę. Nie jest ona jednolita i składa się z rozmów prowadzonych ze mną w różnych okolicznościach.

Najważniejsze studia i szkice o twórczości Czesława Miłosza z lat 1998–2011, które powstały jeszcze za życia noblisty i stanowiły komentarz do jego publikowanych wówczas utworów, jak również te, które napisano już po Jego śmierci w 2004 roku.