O Józefie Henie pisze się niewspółmiernie mało w stosunku do rozległości, różnorodności i wartości jego dorobku. A przecież autor „Nikt nie woła” czy „Nowolipia” to jeden z najważniejszych pisarzy doby powojennej. (…)

Oglądamy nasz współczesny świat okiem 90-letniego pisarza, przy czym dystans, jaki dają wiek i doświadczenie, nie jest wcale równoznaczny z emocjonalnym chłodem. Hen obserwuje ten świat z wewnętrznym zaangażowaniem, często z niepokojem, zwłaszcza gdy odnotowuje kolejne przejawy antysemityzmu, a co gorsza – milczącego nań przyzwolenia. W jego zapiskach uderza czułość wobec innych, także zresztą wrażliwość na ich sądy, do czego otwarcie się przyznaje.

Dla ścisłości, to nie dziennik, lecz miesięcznik. Zaczyna się tam, gdzie kończył „Dziennik na nowy wiek”, czyli w noc sylwestrową nadchodzącego 2008 r., kończy zaś ostatniego dnia 2013 r. Sześć lat z życia pisarza, mierzone upływającymi miesiącami. Ci, którzy czytali wcześniejsze wspomnieniowe tomy Józefa Hena, doskonale znają ów sposób opisu świata – z inteligenckiej perspektywy. Z licznymi odniesieniami do przeczytanych książek, z cytatami, ale też ze streszczeniem rozmów prowadzonych ze znajomymi ze środowiska. Z retrospekcjami (a Hen ma co wspominać) oraz pogłębionymi analizami bieżących wydarzeń.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu polityka.pl

Napisałem już na pewno ponad tysiąc felietonów, ale nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek pisał z myślą o tym, by komuś sprawić przyjemność. Nie polemizować, nie rozszarpywać na oczach czytelników, ale wesprzeć, pocieszyć, przytulić. Taką ochotę mam dopiero teraz, po przeczytaniu „Dziennika ciąg dalszy” (2008–13) Józefa Hena. Wyborna to lektura, jak wszystko, co pochodzi od tego autora, czyta się jednym tchem.