„Wszystkie barwy marzeń” to powieściowy debiut włoskiej dziennikarki, Nataschy Lusenti. Debiut bardzo udany. Autorka pracowała nad książką trzy lata i stworzyła opowieść ciepłą, optymistyczną, ale nie lukrowaną, jednocześnie przesiąkniętą nadzieją i smutkiem, głęboką i oryginalną. Główna bohaterka, Emilia, wprowadza się do opuszczonego mieszkania swojej przyjaciółki. Jest po wielu przejściach, to wiemy od początku. Nie wiemy jednak, co tak naprawdę spotkało ją w życiu. Perypetie młodej, wrażliwej właścicielki dwóch kotów i mnóstwa książek poznajemy stopniowo dzięki retrospekcjom. Jak odnaleźć się w kamienicy, w której nie zna się nikogo? Jak oswoić samotność i wyjść naprzeciw ludziom, których co jakiś czas mija się na klatce schodowej, ale nic nie wie się o nich? To dla nieśmiałej i zamkniętej w sobie Emilii wyjątkowe wyzwanie. Światełkiem w tunelu okazuje się poznanie chłopca, który mieszka tylko z zapracowanym ojcem. Nicola również czuje się samotny i nieszczęśliwy. Swoją bujną wyobraźnię zachowuje tylko dla siebie, bo dorośli go nie rozumieją. Wyjątkiem jest jego babcia i nowa sąsiadka. Gdy pewnego dnia Emilia zaczyna zamieszczać na tablicy ogłoszeń swoje pisane na gorąco, ale anonimowe opowieści, życie mieszkańców kamienicy powoli zaczyna się zmieniać. Nie brak jednak i takich, którym nie w smak jakieś „dyrdymały”. Dzięki niesamowitej wrażliwości i przeszłości Emilii poznajemy jej świat, w którym jest miejsce na wyprowadzanie na spacer myśli, przyjaźnienie się ze słowami, rezerwowanie miejsca w łóżku na sny i otulanie się kolorami. Młoda kobieta kocha książki – karta biblioteczna jest dla niej równie ważna jak karta komunikacji miejskiej. Emilia z wielkim upodobaniem kupuje i nowości, i wyszukuje w antykwariatach książki stare, opuszczone, takie, których nikt nie chce… Dlaczego to robi? Na to pytanie nie odpowiem… Żeby poznać odpowiedź i w pełni zrozumieć motywy bohaterki, po prostu trzeba przeczytać powieść. Zapewniam, że warto to zrobić, bo akcja jest nieprzewidywalna (a to lubię!), a doznania i wspomnienia głównej bohaterki tworzą jedyny w swoim rodzaju świat, w który chciałoby się zanurzyć chociaż na kilka godzin. Rzadko przywiązuję się do fikcyjnych bohaterów, ale jestem pewna, że Emila (wraz ze swoimi kotami i małym przyjacielem, Nicola) zamieszka na dluuugo, a może nawet na zawsze w moim czytelniczym serduchu. Bardzo bym chciała mieć taką sąsiadkę. Piękny język, wysublimowany styl i nieokiełznana, pełna liryzmu wyobraźnia – to kolejne plusy. Może autorka dopisze ciąg dalszy? Jej powieść została tak życzliwie przyjęta wśród czytelników i wysoko oceniona przez krytyków, że aż się prosi o kontynuację. Na razie sama ją sobie tworzę w wyobraźni… Zachęcam do lektury – naprawdę warto! BEATA IGIELSKA

Jakie barwy mają marzenia? Jaki kolor ma smutek, jaki szczęście, a jaki niepewność? Na te pytania odpowiedzi zna Emilia, główna bohaterka książki włoskiej autorki, Nataschy Lusenti. W doskonałym debiucie pisarki, młoda dziewczyna, przeżywszy wiele zranień i mając wiele bolesnych wspomnień, próbuje zacząć swoje życie od nowa. W tym celu, wraz z dwoma ukochanymi kotami i skąpym bagażem złożonym głównie z książek, wprowadza się do kamienicy, w której nikogo nie zna. Chcąc poczuć się mniej samotna, nieśmiała dziewczyna każdego ranka zamieszcza na tablicy ogłoszeń krótkie opowieści – o swoich wspomnieniach, emocjach, przemyśleniach. Pisze o tym, co ją boli, z czego się cieszy, co powoduje smutek. To uzewnętrznianie się pomaga jej i - jak się okazuje - również innym, którzy wyczekują każdego kolejnego poranka, by móc przeczytać anonimowy list. Ze względu na strach przed reakcją innych osób, Emilia chce jednak pozostać anonimowa. Jednakże nie każdy jest na tyle otwarty i żyjący w zgodzie ze sobą samym, by być w stanie zaakceptować odmienność innych oraz ich zwierzenia. Dlatego część osób chce zlikwidować ogłoszenia dziewczyny. Ponadto, gdy już jednak wydaje się, że wszystko dobrze się ułoży, Emilia odkrywa coś przerażającego i bardzo przykrego… Sama główna bohaterka jest osobą niezwykłą, a przy tym doskonale stworzoną. Mimo ekscentryczności jest dziewczyną, którą naprawdę możemy polubić, a także utożsamiać się z nią. Choć ucieka przed światem, jedyne, o czym marzy, to przyjaźń i ciepło, których tak bardzo jej brakuje. Pomimo trudnej przeszłości jest przepełniona wdzięcznością. Kocha ludzi i bardzo pragnie być wśród nich. Dokucza jej samotność i brak przyjaciół. Pokazuje przy tym jednak, że optymizm i radość, a także przyjaźń możemy znaleźć niemalże na każdym kroku. Narracja oraz styl autorki są jedną z rzeczy, które urzekły mnie od razu. Historia Emilii jest pełna prawdziwego życia w różnych jego barwach, od smutku i samotności, do radości i szczęścia. To przepiękna powieść w duchu potrzeby akceptacji, zrozumienia i bycia kochanym. Opowiada ona również o zdobywaniu odwagi, o zwracaniu uwagi na punkt widzenia innych, o przyjaźni i problemach, z którymi każdy z nas się zmaga. Książka ta jest moim zdaniem idealną lekturą na wakacje, która oprócz lekkości czytania daje nam też wspaniałe emocje i pole do przemyśleń. Myślę, że każdy jest w stanie znaleźć w niej coś dla siebie – niezależnie od wieku i płci czytelnika. Maja, lat 16