Na półkach: Rok 2018, Przeczytane, Domowa biblioteka, Południe europejskie, Prezenty, Współpraca z WYDAWNICTWEM LITERACKIM Przeczytana: 01 września 2018 „Rozstanie” to oszczędna w formie, ale niezwykle wyrazista i emocjonalna proza, po lekturze której trudno dojść do siebie. Warto jednak się z nią zmierzyć, bo to literatura z górnej półki, pozostawiająca niezapomniane wrażenia i dająca wiele do myślenia. Główna bohaterka i narratorka to dojrzała kobieta, która niedawno rozstała się z mężem. Uczucia się wypaliły, więc oboje postanowili zrobić sobie przerwę, odpocząć od siebie, zacząć nowe życie bez jakichkolwiek zobowiązań. Problem w tym, że uczynili z tego tajemnicę, więc o ich decyzji właściwie nikt nie wie. Wszystko pewnie byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że Christopher udał się do Grecji, a potem słuch o nim zaginął. Zaniepokojona matka mężczyzny obarcza obowiązkiem wyjaśnienia sprawy swoją synową. A nasza bohaterka wcale nie jest na to gotowa. Nie chce jednak przyznać się do rozstania i podejmuje rękawicę. Udaje się z Londynu do małego greckiego miasteczka, w którym właśnie kończy się turystyczny sezon. O Christopherze wiedzą co nieco pracownicy hotelu, zwłaszcza pewna urodziwa i młoda pracownica. Co jednak się z nim stało? Czy zbierając materiały do książki, po prostu gdzieś wyjechał, czy stało mu się coś złego? Gdy prawda wychodzi na jaw, zdruzgotani są nie tylko bohaterowie, ale i czytelnicy, gdyż Katie Kitamura nie patyczkuje się z nimi. Uderza w czułe struny i robi to w profesjonalny, ale i wyważony sposób, z prawdziwą klasą, na którą stać nielicznych pisarzy. „Rozstanie” to napisana w oszczędny sposób proza z górnej półki. Ekonomia słowa i stopniowe budowanie napięcia są na pewno największymi zaletami powieści. Z różnych elementów, sugestii, luźnych myśli, dygresji i wspomnień głównej bohaterki czytelnik musi sam zbudować całą historię, i tę bieżącą, i dotyczącą skomplikowanej przeszłości postaci. Przyznam, że śledząc perypetie bohaterów wciąż czułam się spięta i towarzyszył mi niepokój, więc na pewno nie polecam tej książki do poduszki. Ale polecam ją z czystym sumieniem jako lekturę do przemyślenia, przeżycia i przetrawienia. Na pewno nie sposób przejść obok niej obojętnie. Beata IGIELSKA

Żal straconych szans Słowo, które ciśnie mi się na usta po skończonej lekturze "Rozstania" to „zaskoczenie”. Nie wiem dlaczego założyłam, że będzie to zupełne inny typ literatury. Spodziewałam się bardziej poetyckiego (?), melancholijnego podsumowania rozpadającego się związku, jednak to co dostałam, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Powieść Kitamury można by uznać za dramat (małżeński) gdyby nie niespodziewany obrót wydarzeń. Małżeństwo głównych bohaterów właściwie nie istnieje (choć nie pada żadna konkretna przyczyna takiego stanu rzeczy), nie łączy ich już nic i powoli nabieramy przekonania, że wiemy jak zakończy się ta relacja. Jednak zaginięcie Christophera sprawia, że wszystko wywraca się o sto osiemdziesiąt stopni i razem z główną bohaterką musimy rozwiązać zagadkowe zniknięcie jej męża. Trudno napisać cokolwiek o fabule powieści, bo każda informacja zdaje się zdradzać zbyt wiele. Jedno mogę napisać na pewno – już dawno nie czytałam powieści z tak złożoną psychiką bohaterów. Sposób w jaki autorka przedstawiła tytułowe rozstanie widziane oczami głównej bohaterki jest czymś naprawdę niesamowitym. To niezwykle udana próba racjonalnego podejścia do własnych emocji i uporządkowania swoich uczuć. Kobieta walczy z wykreowaną przez jej męża otoczką ich związku. Toczy wewnętrzną walkę między tym, co czuje a tym, co powinna czuć. W jej głowie tłoczy się nadmiar myśli, żalu, rozgoryczenia, pewnej tęsknoty za normalnym życiem. Jednak z czasem w murze „niekochania męża” powoli powstają rysy. Czy naprawdę wszystko jest stracone? "Rozstanie" Katie Kitamury nie jest tym, czym się wydaje. To proza oryginalna i ożywcza. Nieszablonowe podejście do tematu nie odebrało jej autentyczności. Myśli, które przebiegają przez głowę głównej bohaterki, są boleśnie prawdziwe, często takie, których nikt nie odważyłby się wypowiedzieć na głos. "Rozstanie" nie jest lekturą prostą. To jedna z tych historii, gdzie „nic się nie dzieje”, ale tak naprawdę dzieje się bardzo wiele, a całą przedstawioną fabułę poznajemy przez pryzmat przemyśleń głównej bohaterki. Kitamura grzebie w jej psychice, ale przełamuje też pewne stereotypy dotyczące rozdźwięku między tym, co wypada, czego oczekuje od nas otoczenie, a tym co czujemy. Dodatkowy element w postaci surowego, greckiego krajobrazu uzupełnia klimat powieści i jest dla niej idealnym tłem. Początkowe rozżalenie i melancholia ustępują w wyniku kolejno występujących po sobie wydarzeń, aż dochodzimy do punktu, w którym główna bohaterka musi przewartościować wszystko, co do tej pory myślała i czuła. Katie Kitamura stała się dla mnie odkryciem. To świeża, oryginalna proza, która zmusza do myślenia, rozkładania sytuacji na czynniki pierwsze i zadawania pytań: Co ja zrobiłabym w takiej sytuacji? Czy pozostałabym obojętna? Dlaczego nie czuję ulgi?