.... niezwykła, dopracowana do perfekcji i  wciągająca jak diabli. Łączy w sobie najlepszy kryminał z powieścią wiktoriańską, grozę i mistycyzm, a do tego powieść przygodową z pierwszymi kronikami odkrywców. To kawał najbardziej mięsistej opowieści sensacyjnej. Napisana jest pięknym, bogatym językiem, który tak rzadko można spotkać we współczesnej prozie i tym bardziej zaskakującym. Podobnie z budową i stylem snutej przez Catton historii, którą oparła na mapach nieba, układach planet i znakach zodiaku, wchodzących w poszczególne koniunkcje z innymi ciałami niebieskimi.

Pełna wersja receznji dostępna na blogu wielkibuk.com

„Wszystko, co lśni” jest lekturą zaskoczeń i niespodzianek, oszołomienia i niedowierzania. Bo choć książka Eleanor Catton od roku nie schodzi z ust pasjonatów literatury, choć już zdążyła obrosnąć legendą i choć każdy, kto po nią sięgnie, będzie przygotowany na coś nowego i niezwykłego, to rzeczywistość i tak na pewno wprawi go w zdumienie. Moim pierwszym zaskoczeniem był niezwykle męski charakter tej powieści. Aż pachnie tytoniem i męskim potem, rozbrzmiewa tubalnym niskim głosem, jest szorstka jak spracowane ręce poszukiwaczy złota. Patrzę na zdjęcie Eleanor Catton – i trudno mi uwierzyć, że coś takiego wyszło spod pióra tej delikatnej blondynki. Zwraca również uwagę ogromna rozpiętość tematyczna i pieczołowitość, z jaką odmalowane zostały realia XIX-wiecznego Hokitika. Widać, że autorka to świadoma i zdeterminowana pisarka, która Bookera nie zgarnęła wcale przypadkiem, tworząc zgrabną i pomysłową historyjkę, ale musiała latami konsekwentnie do tego dążyć i osiągnęła to własną ciężką pracą. (http://literackie-skarby.blogspot.com/2014/10/badzac-posrod-gwiazd-wszystko-co-lsni.html)

„Niniejsza historia, pełna aluzji i wyrazistych powtórzeń, opowiadana jest bowiem Walterowi Moody’emu (…)” – 28-letniemu, urodzonemu w Edynburgu młodzieńcowi. Początek jego udziału w całej historii to przerażające doświadczenie na statku „Z Bogiem”. Krew, widmo i strach potwierdziły, że „(…) realnie istnieje zarówno te ogromny świat falującego czasu i zmiennych przestrzeni, jak i ów mały, zastygły świat koszmaru i niepokoju, a jeden mieści się w drugim, niczym kula w kuli”. Według Waltera poznać coś, to zobaczyć to ze wszystkich stron, a szczęście najczęściej jest niezasłużone. Tymczasem najwięcej zdawał się go mieć Emery Staines. Życzliwy, nieco naiwny, ale urzekający wszystkich romantyk, dla którego „Pieniądze to tylko pieniądze, a bieda dobrze robi człowiekowi, jeśli dotyka go od czasu do czasu”. Pogodny, otwarty na nowe sytuacje, niezłomny idealista. „W dniu wyjazdu jego ojciec powiedział mu, żeby miał oczy otwarte, był dobry dla innych i powrócił do domu, gdy pozna już świat na tyle, aby dowiedzieć się, gdzie jest jego miejsce”. Powiedział Annie, że nie ma nieodwzajemnionej miłości, bo wtedy nie byłaby to miłość. „Człowiek bez miłości nie może być sobą”.   Intryga przykryta dymem opium, horoskop i przeznaczenie, któremu trzeba się poddać, zazdrość błyszcząca jak sztabki złota, wybuchy namiętności i broni –  „Gdybyś mnie zapytał w zeszłym tygodniu, kto ponosi winę za to całe szaleństwo, przypuszczałbym, że ten Żyd. Gdybyś zapytał mnie o to samo wczoraj, podejrzewałbym, że wdowa. Dziś po południu powiedziałbym, że Chińczycy”. Czy w tym natężeniu niewiadomych jest coś pewnego? Anna urodziła się dokładnie wtedy, kiedy na świat przyszedł Emery. Wszystko zaczęło się od albatrosów. Chciała zobaczyć je w czasie burzy. Burzliwe wydarzenia pozwoliły im spotkać się ponownie i znów rozdzielić. „(…) jeśli miejsce, w którym się człowiek urodził, nie może być jego domem, to domem staje się miejsce, do którego zmierza”.   Czy najmłodsza laureatka Bookera, pisząc najdłuższą powieść w historii tej nagrody, wypróbowała każdą „złotą” stronę? Czy kolejne rozdziały, pisane z literackim rozmachem, są bogate w najwartościowszy literacki kruszec? Poddajcie je własnej próbie. http://www.noircafe.pl/eleanor-catton-wszystko-co-lsni/

Rozłożyłam sobie czytanie tej książki na dwa tygodnie, gdyż chciałam jak najdłużej sycić się lekturą. A jest czym, gdyż interesująca jest i treść, i forma! Przede wszystkim uwagę zwraca wciągająca fabuła, pełna tajemnic, niedomówień, domysłów. Prawdę o poszczególnych bohaterach i ich wzajemnych związkach poznajemy stopniowo - autorka w wyrafinowany sposób dawkuje czytelnikowi te informacje, wystawiając jego cierpliwość na próbę. Im dalej, tym bardziej gorąco i ekscytująco, a pod koniec okazuje się, że nasze początkowe zdanie o różnych postaciach musimy przewartościować. Na uwagę na pewno zasługują portrety bohaterów. Śledzimy ich bieżące losy i kluczowe zdarzenia z przeszłości. Kreacje są bardzo dopracowane - autorka stworzyła mistrzowskie kreacje, pełne szczegółów, na które warto zwracać uwagę, gdyż przydają się w rozszyfrowywaniu zawiłej fabuły. Plusem jest też interesująca budowa - wzorem faz księżyca zmieniają się proporcje między rozmiarami treści rozdziałów i ich tytułów; tak samo przeobrażają się nasze poglądy na temat charakterów i motywów postępowania bohaterów. Nie przypisywałabym jednak wielkiej roli horoskopowym elementom, wokół których od początku jest głośno. Dla mnie "Wszystko, co lśni" to przede wszystkim intrygująca i oryginalnie zbudowane powieść z wątkiem kryminalnym i kilkoma wątkami sensacyjnymi. Owszem, jest tu dużo prawd o człowieku, jego stosunku do wartości materialnych, o marzeniach, pasjach, miłości, nienawiści, jednak nie należy, moim zdaniem, dorabiać do tej powieści wielkiej filozofii, bo to nadinterpretacja. Całość napisana jest błyskotliwie, ale język i styl nie są skomplikowane. BEATA IGIELSKA