Boleśnie prawdziwy tekst Gavina Extence’a jest nie tylko wzruszającą opowieścią o wyjątkowej przyjaźni. To również prawdziwie egzystencjalny dylemat, zmuszający do zastanowienia się nad tym, w jakim stopniu mamy prawo decydować o swoim życiu oraz śmierci.

Pełna wersja recenzji dostepna na portalu granice.pl

"Wszechświat kontra Alex Woods" to swoiste połączenie Forresta Gumpa i Kurta Vonneguta, a jednocześnie nowa, nieznana wartość, z którą warto się zapoznać. Uśmiejecie się, ale również popadniecie w zadumę. To najlepsza rekomendacja dla książki.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu Opetaniczytaniem.pl

„Wszechświat kontra Alex Woods” to fantastyczna podróż zabierająca czytelnika po skomplikowanych relacjach międzyludzkich. Podkreśla jak ważni w życiu są przyjaciele, rodzina i wszystkie inne osoby, które możemy przypadkowo spotkać na swojej drodze. Byłem zaszczycony mogąc czytać tak wspaniałą i budzącą emocje lekturę.

Pełna wersja recenzji dostepna na portalu lubimyczytac.pl 

„Właśnie odkryłeś książkę, która dołączy do twych ulubionych, najważniejszych, najlepszych”.

Pełna wersja recenzja dostępna na portalu „Booklips” .

Książka w pełni zasługuje na swoją popularność. Warto po nią sięgnąć, warto przeczytać, warto zastanowić się na tym, dokąd prowadzi nasze życie.

Pełna wersja receznji dostepna na portalu kochamksiazki.pl

Dobre książki w wykonaniu debiutantów zdarzają się rzadko. Bardzo dobre pojawiają się sporadycznie. Rewelacyjne są rzadkie jak meteoryty. Prawdopodobieństwo fenomenalnych jest takie, jak trafienie meteorytem człowieka. Ta debiutancka książka spada jak meteoryt z nieba. I trafia.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu interia360.pl

Udowadnia, że zawierzyć komuś w momencie śmierci to równie wielkie zobowiązanie, jak ufanie komuś w trakcie życia. Znakomite.

Cała recenzja dostępna na portalu onet.pl

Do książki "Wszechświat kontra Alex Woods" podeszłam z dużym dystansem. Nie byłam za bardzo przekonana co do tego, czy powszechny zachwyt dotknie także mnie. Jednak już od pierwszych stron zakochałam się w treści. Bohaterem powieści jest Alex Woods, którego wszechświat chyba nie lubi. Zsyła na niego tyle trudnych sytuacji, z którymi musi się zmierzyć w tak młodym wieku. Chłopak jest naprawdę mądry jak na swój wiek. Alex jest postacią tajemniczą, niby wiemy, co mu po głowie chodzi, ponieważ czytamy jego własne myśli, ale zawsze jakoś udawało mu się mnie zaskoczyć. Postać kojarzy mi się z Oskarem, którego wykreował Eric Emmanuel Schmitt w swojej powieści o chłopcu, który mimo śmiertelnej choroby uczy nas radości życia. Alex jest równie niewinny, inteligentny i świadomy świata. Pośród tego ogólnego zepsucia pozostał sobą. Uwielbiam tę książkę, ale nie tylko ze względu na małego Oskara. Postacią, która intryguje jest Pani Róża. Może wyda się to dziwne osobom, które miały przyjemność zapoznać się z książką pana Extence, ale właśnie pan Peterson przypomina mi pod wieloma względami pielęgniarkę z powieści Schmitta. Jest to postać intrygująca, zaskakuje szczerością i pod warstwą szorstkości okazuje się prawdziwym romantykiem w tego słowa znaczeniu, że potrafi być marzycielem. Nie jest wierzący, ale wierzy w pokój i wolną wolę. Sama historia i wydarzenia, które mają miejsce w powieści są niezwykłe i jednocześnie typowe. Takie, jakie mogą spotykać każdego z nas, bowiem wszyscy możemy zostać takim właśnie Aleksem. Musimy tylko chcieć. Odwołanie do książek Kurta Vonneguta było świetnym pomysłem autora. Uwielbiam, jak w książce wspomina się inną, bo od razu mam chęć zapoznać się z tą historią, która tak poruszyła autora, że postanowił umieścić nawiązanie w swojej powieści. Historia Aleksa Woodsa to połączenie czegoś, co wywołuje refleksje, zasmuca, ale i rozśmiesza oraz wciąga bez reszty. Długo nie można o niej zapomnieć. Moim zdaniem jest to powieść uniwersalna, ale nikt nie sklasyfikuje jej jako lekturę, ponieważ jest za bardzo kontrowersyjna. Autor porusza tematy tabu, w tej książce nie wiadomo, co jest dobre, a co złe i to główny bohater kreuje pojęcie dobra, które wcale nie musi być kojarzone z powszechnie poważanym dobrem. Dla Aleksa dobre jest to, co służy innym. http://naszksiazkowir.blogspot.com/2014/05/gavin-extence-wszechswiat-kontra-alex.html

Gavin Extence urodził się w 1982 roku. Jest autorem książki „Wszechświat kontra Alex Woods”, którą w 2014 roku wydało Wydawnictwo Literackie. Alex jest niezwykłym chłopakiem. Został uderzony przez meteoryt i przeżył, mimo że sufit w jego domu wskazywał na coś zupełnie innego. Chłopak zapadł na dwa tygodnie w śpiączkę. Gdy się obudził miał dziurę we wspomnieniach i całkiem świeżą dziurę w głowie – bliznę po zderzeniu z kamieniem. Życie Alexa zmienia się – wszyscy znają jego nazwisko, dziennikarze chcą z nim przeprowadzić wywiad. Matka chłopaka jest jednak niewzruszona, odrzuca ich prośby i starania. Niestety to nie koniec problemów. Alex dostaje ataku padaczki. Okazuje się, że ataki są tak częste i silne, że musi na jakiś czas zrezygnować ze szkoły. Rodzina przeprowadza się, a Alex spędza czas głównie w swoim pokoju, pochłaniając książki. Nie są to zwykłe lektury – wiele z nich to naukowe opracowania dotyczące mózgu, kosmosu i tego, z czym chłopak miał do czynienia w ostatnim czasie. Dopiero po roku wraca do normalnej szkoły, w której nie ma lekko – dręczą go koledzy, którzy uważają go za dziwaka. Gdy Alex ucieka przed nimi trafia na podwórko pana Petersona. Ponieważ jego prześladowcy wyrządzają szkody w posesji starszego mężczyzny, a Alex jest jedynym złapanym na tym terenie, chłopak musi ponieść karę za nie swoje czyny. Ma przychodzić do pana Petersona i pomagać mu w pewnych czynnościach. Staruszek nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy, tak samo Alex. Jednak po pewnym czasie zaczyna się między nimi rodzić przyjaźń. Łączą ich książki, dzieli bardzo wiele. Nie przeszkadza im to jednak spędzać razem czas i uczyć się od siebie różnych rzeczy. Narracja pierwszoosobowa pozwala poznać myśli i uczucia Alexa, choć opowiada on wszystko z perspektywy czasu, co widać w jego opisach. Nie jest to opowieść snuta „tu i teraz” – narrator zdążył nabrać do wszystkiego dystansu, co pokazuje niekiedy ironicznym, niekiedy zabawnym tonem swoich wypowiedzi. Bardzo dobrze poprowadzona narracja sprawia, że czytelnik czuje się, jakby rozmawiał z Alexem, bo zwraca się on często do nas bezpośrednio, zdaje sobie sprawę z naszej obecności. Język jest bardzo interesujący – pełno w nim wtrętów naukowych, ale nie przeszkadzają one w odbiorze ani go nie utrudniają. Czyta się dobrze, wszystko jest zrozumiałe. Główny wątek to przyjaźń Alexa i pana Petersona. Łącząca ich relacja nie opiera się na typowym podziale dorosły-dziecko. Są oni równoprawnymi przyjaciółmi, którzy dzielą się ze sobą refleksjami na temat literatury, moralności, filozofii, życia. Poruszają wiele tematów, które często nie są wygodne, i są dla siebie wsparciem. To naprawdę budujące, gdy czyta się o tym, jak się traktują, wspierają, ale też kłócą. Jedną z najważniejszych rzeczy, którą wyniosłam z lektury jest szacunek dla zdania i woli drugiej osoby nawet wtedy, gdy się z nią nie zgadzamy. To książka pełna humoru, ale też dość trudna i skłaniająca do myślenia. Pokazuje dorastającego chłopca, który musi zmierzyć się z wieloma problemami, stawić czoła wyzwaniom i podjąć szereg trudnych decyzji. Alex pokazuje, że dojrzałość to nie wiek, a stan umysłu. To naprawdę dobra książka. Nie wierzyłam, gdy wszyscy mi o tym mówili. Musiałam przekonać się sama i... nie zawiodłam się. Czyta się szybko, jest napisana w fenomenalny sposób, porusza ważne tematy, ale nie ociera się o patos. Jest uniwersalna, rzeczywista i bardzo wymowna. Wątki poboczne – choroby, relacji rodzinnych, rówieśniczych – doskonale uzupełniają powieść. Polecam tym, którzy szukają ciekawej lektury, która skłania do myślenia, ale pozwala również świetnie się przy niej bawić. Czasem smutna, czasem zabawna, doskonale wyważona. Jeśli tak wygląda debiut pisarski pana Gavina to nie mogę doczekać się kolejnych książek jego autorstwa!