Natalie Baszile to debiutantka. Mieszka razem ze swoją rodziną w San Francisco. Jej powieść „Królowa cukru” bije rekordy popularności w Stanach Zjednoczonych, co mnie nie dziwi, bo sama jestem tą powieścią urzeczona.
Bohaterką książki jest Charley – czarnoskóra kobieta, owdowiała matka jedenastoletniej Micah, która pewnego dnia dostaje w spadku po ojcu ogromną farmę trzciny cukrowej w Luizjanie. Przeprowadza się więc z San Francisco, aby podjąć wyzwanie rzucone przez ojca, który praktycznie nie dał jej wyboru - albo zajmie się uprawą, albo straci ten ogromny majątek. Aby stanąć na wysokości zadania, kobieta musi całkowicie zmienić swoje życie, zdobyć ogromną wiedzę na temat uprawy trzciny, podnieść farmę z niemal całkowitego upadku. Od samego początku piętrzą się przed nią przeszkody – o rolnictwie nie wie nic, boryka się z problemami finansowymi, nie może znaleźć pracowników, a przede wszystkim zarządcy, który pomógłby jej poprowadzić sprawy związane z kłopotliwym dziedzictwem. Powoli jednak, dzięki pomocy Prospera Dentona, jedynego człowieka, który widząc jej sytuację decyduje się jej pomóc, poznaje tajniki uprawy trzciny cukrowej, zdobywa potrzebne maszyny, uczy się rozpoznawać gatunki roślin oraz wykonywania niezbędnych prac pielęgnacyjnych.
Kolejnym, niezwykle istotnym wątkiem książki, jest niezwykła miłość matki do córki, obarczona poczuciem winy. Stosunki ze zbuntowaną dziewczynką są dalekie od poprawnych, ciągłe wyrzuty sumienia kładą się cieniem na ich relacjach, a ciągłe zaangażowanie w sprawy plantacji nie zostawiają czasu na zbliżenie się do siebie, lepsze poznanie swoich uczuć, lęków. Mimo wszystko widać, że wzajemne przywiązanie matki i córki jest silne.
Inną istotną kwestią są też stosunki z pozostałą rodziną, szczególnie z bratem, który pozbawiony praw do majątku ojca stara się uprzykrzać życie Charley, ciągle sprawdza, na ile może sobie pozwolić. Sprawia, że Charley musi walczyć o jedność w rodzinie, bo nie jest ona oczywista. Przy okazji wychodzą na jaw różne dramatyczne tajemnice, które wyjaśniają wiele z działań choćby Miss Honey – babki rodzeństwa.
Jako osoba wychowana na wsi nie mogę nie zauważyć ogromnego szacunku, z jakim traktowana jest w powieści ziemia, ten grunt, dzięki któremu ludzie mogą wyżywić siebie i swoje rodziny, a ponadto zapewnić im byt. Naszym oczom ukazana jest siła przyrody, która wykorzystywana mądrze odwdzięczy się nam wielkim dobrodziejstwem, a z drugiej strony potrafi ukazać swoje niewzruszone oblicze, niszcząc w jednej chwili efekty katorżniczej pracy lub dorobek pokoleń.
Autorka w bardzo dyskretny sposób porusza również kwestię stosunków społecznych, panujących na Południu Stanów Zjednoczonych. Wyraźnie akcentuje panujący tam rasizm. Chociaż nic nie zostało powiedziane wprost, zdecydowanie wyczuwa się, że czarnoskórzy są traktowania z góry, bez szacunku należnego ich pracy, doświadczeniu, wiedzy, wysiłkowi. Rzuca się w oczy również klimat pewnego rozleniwienia, powolności w działaniu, co wyrażone jest również w stylu pisarskim autorki. Akcja książki nie pędzi, raczej czołga się spowolniona upalnym klimatem Południa.
Przede wszystkim jednak książka dotyczy determinacji i niezłomności kobiety, która otrzymała szansę na całkowitą zmianę swojego życia, jednak musi włożyć bardzo dużo wysiłku, aby z tej szansy skorzystać, inaczej pójdzie na dno, razem z pokładanymi w niej nadziejami. Charley mozolnie buduje swoją przyszłość, przyjmuje ciosy i podnosi się po nich, brnie z trudem przez życie, pamiętając o mądrościach, zasłyszanych od ojca. Główna bohaterka może być przykładem niezwykłej siły, wytrwałości, nieugiętości w obliczu piętrzących się przeciwności. Jej działania nie są pozbawione błędów, jednak potrafi wyciągać z nich wnioski i nauki na przyszłość.
Podsumowując, książka może nie jest skończonym arcydziełem, jednak z pewnością jest warta uwagi. Podnosi wiele ważnych kwestii, choćby zakamuflowanego rasizmu, poczucia winy w stosunkach rodzinnych, kobiecej determinacji, prawdziwej przyjaźni. Warto ją przeczytać.
