Co tak naprawdę dzieje się w Vigacie? Kto macza palce w tajemniczych i mrożących krew w żyłach wydarzeniach? To już musicie sprawdzić sami. (...)
Nietypowy to kryminał Camilleriego. Powieść aż skrzy humorem, ironią i ciętym dowcipem. Skrzy też erotyzmem, często w dosyć dziwacznych odmianach... Jednak tym, co najciekawsze w Sezonie łowieckim, są po mistrzowsku przez Camilleriego wykreowane postacie. Pisarz po raz kolejny udowadnia, że jest znakomitym obserwatorem i potrafi świetnie wyłuskać i przedstawić ludzkie charaktery.

Pełna wersja recenzji dostępna na kawiarenkakryminalna.pl

Przygodę z powieściami sensacyjno-kryminalnymi Camilleriego warto zacząć w każdej chwili. Nie trzeba też specjalnie zastanawiać się, po którą książkę sięgnąć w pierwszej kolejności. Jeśli jednak wybór padnie na Sezon łowiecki, czytelnik może mieć pewność, że spotkanie z lekturą przyniesie mu nie lada satysfakcję.

XIX wiek, małe sycylijskie miasteczko Vigata. Do miasta przybywa parowiec. Na pokładzie oprócz mieszkańców Vigaty znajduje się także tajemniczy przybysz. Po opuszczeniu pokładu udaje się on do gospody, gdzie wynajmuje pokój. Już od pierwszej chwili, od pierwszego kroku, jaki przybysz postawił na sycylijskiej ziemi, mieszkańcy Vigaty zaczynają snuć domysły na temat tego, kim może być nowy mieszkaniec oraz w jakim celu przybył do ich miasteczka. Mężczyzna przedstawia się jako Alfonso La Matina i w niedługim czasie kupuje nieruchomość. Na parterze otwiera swoją aptekę, na piętrze natomiast urządza mieszkanie. Nic w przybyciu Alfonsa do Vigoty nie byłoby dziwnego czy zastanawiającego, gdyby nie tajemnicza historia związana z jego ojcem. To także prawdopodobnie nie zwróciłoby wielkiej uwagi. Nie zwróciłoby, gdyby członkowie rodziny markiza don Filippa jeden po drugim nie zaczęli nagle umierać…

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu granice.pl

Kryminał retro? Cóż, tak mogłoby wynikać z tego krótkiego opisu, jednak nie oddałoby to tego, co znajdziemy na blisko dwustu stronach powieści. Andrea Camilleri przykłada wagę do fabuły, stara się skonstruować ją w sposób, który zaskoczy czytelnika, jednak nie staje się nią pochłonięty. Istotną rolę w Sezonie łowieckim, ale także innych jego książkach, spełnia słowo. Wydaje się to być może oczywiste, ale w dobie skandynawskich kryminałów, dbałość o różnorodność formy niekoniecznie stoi na piedestale. Nie twierdzę, że jest to zjawisko złe – wręcz przeciwnie, sprawia, że książki czyta się łatwo i szybko. Prozę Camilleriego można zaś poznawać dwojako – właśnie w ten, powiedzmy, klasyczny sposób, właściwy kryminałom, ale także w inny, jak literaturę – nomen omen – piękną.

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu booknews.pl

Sięgnąłem po tę książkę zwiedziony zapowiedzią sugerującą, iż to kryminał. Otrzymałem zaś coś w rodzaju romansu „z epoki” z mocno uwypuklonymi elementami erotycznymi. Intrygi kryminalnej nie uświadczyłem. Zresztą czy można mówić o intrydze, skoro już na pierwszej stronie dowiadujemy się, kto będzie mordercą, a po kilkunastu następnych nawet czytelnik nieobeznany z tego typu literaturą będzie wiedział, kto zostanie uśmiercony i za pomocą jakich środków?

Pełna wersja recenzji dostępna na portalu esensja.pl