Teodor Parnicki

(1908-1988). Urodził się w Berlinie, dzieciństwo i młodość spędził w Rosji, gdzie jego ojciec pracował jako inżynier. Rozdzielony z rodzicami przez rewolucję i wojnę domową, od 1920 r. przebywał w polskim środowisku w Harbinie, gdzie ukończył polskie gimnazjum. W 1928 r. powrócił w kraju. Studiował polonistykę, orientalistykę i anglistykę na Uniwersytecie Lwowskim.
W latach 1941-1943 był attaché kulturalnym ambasady polskiej (rządu w Londynie). W latach 1944-1945 był pracownikiem poselstwa polskiego w Meksyku. W 1967 powrócił na stałe do kraju.
W 1937 ukazał się Aecjusz ostatni Rzymianin, 1944 wyszły w Jerozolimie Srebrne orły, dając początek tzw. powieści piastowskiej. Parnickiego interesowały dzieje kultury i cywilizacji, przełomów i okresów schyłkowych, wzajemnego przenikania się różnych tradycji, komplikacji w procesie poznawania prawdy historycznej.


Twórczość Parnickiego obejmuje prawie 2 tys. lat dziejów ludzkości i niemal cały glob ziemski, choć punktem wyjścia jest cywilizacja śródziemnomorska. Większość powieści Parnickiego skupia się wokół dwóch cykli. Trylogia Twarz księżyca (tomy 1-2 1961, tom 3 1967) zajmuje się związkami i wzajemnym wpływem kultur Bliskiego Wschodu (zwłaszcza Bizancjum) oraz przeżywającego schyłek cesarstwa rzymskiego, w którym rozwija się chrześcijaństwo

.
Ten krąg poszerzają i uzupełniają: Śmierć Aecjusza (1966), Koniec „Zgody Narodów” (Paryż 1955, wydanie krajowe 1957), Koła na piasku (1966), Słowo i ciało (1959). Cykl „Nowa baśń” (tomy 1-6, 1962-1970) obejmuje historię nowszą (X-XVII w.), także polską, a w związku tematycznym pozostają z nim: Srebrne orły, Tylko Beatrycze (1962), I u możnych dziwny (1965).


Do kolejnego kręgu, łączącego oba te cykle, należą: powieść Zabij Kleopatrę (1968), wytyczająca kierunek niekiedy fantastycznym koncepcjom historiozoficznym i szukająca analogii kulturowych w skali globu, Inne życie Kleopatry (1969), Tożsamość (1970), Muza dalekich podróży (1970), Przeobrażenie (1973), Staliśmy jak dwa sny (1973), Sam wyjdę bezbronny (1976).
Powieści Parnickiego czynią go jednym z najoryginalniejszych pisarzy XX wieku – nie tylko polskich, ale i w skali światowej. Jego pisarstwo, erudycyjne i nie najłatwiejsze w odbiorze, obejmuje dwa tysiąclecia, zdominowane zostało jednak przez dwa zasadnicze momenty dziejowe: późne cesarstwo rzymskie i narodziny w jego łonie chrześcijaństwa oraz początki państwa polskiego i jego miejsce w ówczesnej Europie.
 

Produktów na stronie: 20 40 80